‘Jolanthe Cabau is in tranen,’ kopte De Telegraaf deze week in Showbites, en aan dat soort rubrieken valt – vrijwel – niet te ontkomen. In het geval van Cabau was het de dood van Barry Sneijder – de vader van ex-echtgenoot en recordinternational Wesley – die de waterlanders had doen vloeien. Een beetje tegen wil en dank las ik verder. Waarom ik dat deed? Ik kan het niet uitleggen, en dat is niets dan de waarheid. Want als ik heel eerlijk ben, heb ik niets met Jolanthe Cabau. Ik ken haar immers niet, en behalve dat ik weet dat ze met Wesley Sneijder was, dat ze samen een allerschattigst kereltje kregen en vlak na zijn komst besloten om niet meer samen verder te willen, weet ik weinig tot helemaal niets van haar.
‘Zo veel verdriet nu om jou, Bar…,’ gaat de tekst verder. ‘Je hebt nu eindelijk rust en gelukkig geen pijn meer… maar jeetje, wat is dit moeilijk. Wat doet dit pijn. Tranen rollen over mijn wangen.’ Cabau herinnert zich de ‘mooie band’ die ze met Barry Sneijder had. ‘Echte liefde van een man die best koeltjes was,’ duidt ze die band nader. ‘Met mij was je anders. Je laatste woorden aan mij… “Ik hou van je, Yo, doe je Xess de groetjes?” Dank je wel, Bar, voor alles. Ik hou ook van jou.’
Het bericht is ongetwijfeld met niets dan goede bedoelingen gepost. En toch krijg ik er een gevoel van ongemak bij. Misschien komt dat omdat ik deelgenoot word gemaakt van zaken die mijn zaken niet zijn. Misschien is het omdat Cabau een unieke band met deze man claimt en ik me afvraag hoe het voor zijn familie moet zijn om dit te lezen. Misschien is het ook wel gewoon omdat ik het niet chic vind om de schijnwerpers op te zoeken met de laatste woorden van iemand die er niet meer is.
Het podium hoort toch aan de persoon die ons ontvallen is, en niet aan hen die achterblijven? Zoals Ron Brandsteder werd gememoreerd als een icoon van de Nederlandse televisie en werd geroemd om zijn vakmanschap, humor en warme persoonlijkheid, zo had Cabau haar ex-schoonvader – en zijn familie – een betere dienst bewezen door hem simpelweg te danken voor de band die ze hadden, de opa die hij voor haar kind was en de warmte die ze van hem mocht krijgen. En schrijven over tranen die over je wangen biggelen werkt ook niet echt als je er een gepolijste en breed glimlachende versie van jezelf bij plaatst.
Dus wat die Showbites betreft: die moet ik er vanaf nu maar uitfilteren.
