Jolande’s nieuwe vlam bleek een puissant rijke vent
‘In hun ogen ben ik niets meer dan een gold digger.’
‘Vrijwel niemand geloofde dat ik op hém viel, de man, de mens. Toen dat gebeurde wist ik niet wie hij was en had ik geen clou van zijn exorbitante rijkdom. Ook dat geloofde bijna niemand. Elke vrouw die wordt gespot aan de arm van een man van dit kaliber wordt weggezet als golddigger. Het is een stigma waar bijna niet meer van af te komen valt, weet ik inmiddels uit ervaring.
Dat ik hier te maken had met een vent die hoog in de Quote 500 stond, werd me sneller dan het geluid duidelijk. ’Goh, ik had geen idee’, zei ik. ‘Jaja, dat zal wel’, werd er gefluisterd. Tegen mijn beste vrienden en tegen mijn moeder heb ik me er destijds over uitgesproken dat die rijkdom niet had gehoeven voor mij. Zij herinneren me daar nog we eens aan als ik erdoorheen zit.
De relatie duurde op de kop af twee jaar. Het eerste jaar was één groot feest en ik zou liegen als ik zou beweren dat ik niet genoot van alle feestjes, vakanties en cadeaus. Hij droeg me op handen, nam me overal mee naartoe, liep met me te pronken en schaamde zich er niet voor om zijn genegenheid publiekelijk te tonen. ‘De hele wereld mag zien hoe gek ik met je ben’, riep hij. En dat was geheel wederzijds.
Na dat eerste jaar veranderde er iets. Dat ging heel geleidelijk waardoor ik me eerst afvroeg of ik geen beren op de weg zag. Dát er iets was veranderd werd echt duidelijk toen hij op een dag zei dat ik niet mee kon op zijn jaarlijkse trip naar de Côte d’Azur waar hij met een stel vrienden een week zou doorbrengen op een enorm jacht. Het jaar daarvoor had hij me daar nog voorgesteld als de liefde van zijn leven. Nu was er blijkbaar niet eens meer plek voor me.
Toen de kogel eenmaal door de kerk was en ik aan de kant was gezet, begreep ik via de tamtam dat er in Zuid-Frankrijk al tal van andere dames in het spel waren geweest aan boord. Het had iedereen al verbaasd dat hij het zo lang had uitgehouden met me want hij had – en heeft nog steeds – de reputatie snel verveeld te zijn en het niet zo nauw te nemen met de vrouwen.
Op veel sympathie kon ik niet rekenen naderhand. Het aardigste wat mensen tegen me wisten uit te brengen is dat ik in ieder geval voor nop had kunnen snuffelen aan het rijkeluisbestaan en dat ik voorlopig nog wel even vooruit kon met de sieraden en tassen die hij voor me had gekocht. Ik ben ermee opgehouden om mensen ervan te willen overtuigen dat het me nooit om geld en spullen te doen was. In hun ogen ben ik niets meer dan een golddigger en zal ik ook nooit meer worden.’
Jolande’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
