Franska.nl

Joep voelt al zijn hele leven een druk die hij niet aankan

 

‘Een aantal keren heb ik een scenario uitgestippeld over hoe ik eruit kan stappen.’

 

 

‘Je zou zeggen dat ik zo ongeveer de laatste ben die recht tot klagen heeft. Ik ben gezond, genoot een goede opleiding en heb dito baan, leuke en lieve vrouw, twee prima kinderen, een eigen huis, genoeg geld, genoeg sociale contacten en een aantal echte vrienden. Niets dat tegenzit en niets om me zorgen om te maken. En toch ben ik niet gelukkig en dat ben ik eigenlijk ook nooit in mijn leven geweest. Altijd had ik het gevoel dat ik beter niet geboren had kunnen worden. Dat het op een heel groot misverstand en een gruwelijke vergissing berust dat ik op deze wereld ben beland.

 

Mijn hele leven voel ik al een soort druk die ik niet aankan. Alsof ik aan allerlei verwachtingen moet voldoen waar ik helemaal niet aan kan en wil voldoen. Alsof ik in een keurslijf ben geperst waarin ik amper adem kan halen maar waar ik ook niet uit kan ontsnappen. Elke dag is een beproeving. Opstaan valt me zwaar – alweer een nieuwe dag die me aanstaart – en het beste moment van de dag is nog het naar bed gaan om te gaan slapen. Dan zit er tenminste weer een dag op.

 

In mijn twintiger jaren volgde ik therapie. Dat haalde niets uit. Wat jaren later werd ik doorverwezen naar psychiater die geen echte diagnose kon stellen maar wel antidepressiva voorschreef. Die heb ik een half jaar geslikt, maar het middel was in mijn geval erger dan de kwaal. Een aantal keren heb ik een scenario uitgestippeld over hoe ik eruit kan stappen. Een keer heb ik op het punt gestaan het ook echt te doen. Dat was op hetzelfde moment dat mijn vrouw vertelde dat ‘we’ zwanger waren. De kinderen houden me nog het meeste hier. En voor mijn vrouw zou ik het ook vreselijk vinden als zij het verder in haar eentje moet redden, want dat heeft ze niet verdiend.

 

Ze weet natuurlijk wel dat ik niet de makkelijkste ben voor mezelf, want zo noemt ze dat. ‘Maak het jezelf toch niet zo moeilijk’, zegt ze dan. Maar dat is niet de kwestie. Het is meer een kwestie van er niet in slagen om aan het leven deel te nemen. Ik heb constant het gevoel toeschouwer te zijn zonder ergens deel van uit te maken en dat is een vreselijk eenzaam gevoel. Temeer omdat ik geleerd heb om er niet over te praten. Dit gevoel begrijpt immers helemaal niemand. In plaats daarvan word ik suf geluld met goedbedoelde adviezen die kant nog wal raken en die het gevoel van er alleen voor staan alleen nog maar versterken. 

 

Ik heb een hoeveelheid pillen opgespaard die genoeg is om mezelf van het leven te verlossen. De vraag is niet of ik er ooit een einde aan maak, maar wanneer. Ik ben pas vijfenveertig. Maar op deze manier door moeten modderen totdat het leven vanzelf ophoudt… die gedachte is ondraaglijk.’

Denk je aan zelfmoord? Praat erover. Bel 0900-0113 of chat via 113.nl. 24/7 open, anoniem en vertrouwelijk.

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.