Franska.nl

Joep kan er niet over uit dat zijn zus hun ouders’ laatste wens negeerde

‘Sindsdien is het vertrouwen in mijn zus weg.’

 

 

‘Mijn ouders waren wat je noemt spaarzame mensen. Bij alles wat ze ooit aanschaften hebben ze zich eerst afgevraagd of ze het ook echt wel nodig hadden om zich vervolgens uitvoerig te oriënteren op de beste prijs-kwaliteitverhouding. Toen ze net getrouwd waren en nog erg krap bij kas zaten, was deze manier van leven bittere noodzaak. Toen ze geleidelijk aan meer inkomen genereerden en meer te besteden hadden was dit patroon er zo ingesleten dat ze niet meer anders konden en het een sport was geworden.

 

Nadat ze hun buurtsupermarkt hadden verkocht en een appartementje in het dorp hadden betrokken, hoefden ze zich in feite geen zorgen meer te maken. Ze hadden eindelijk een reis kunnen maken, mijn vader had een behoorlijke auto kunnen aanschaffen en mijn moeder had zich nog één keer in haar leven te buiten kunnen gaan aan een sieraad. Maar hadden ze dat nou écht wel nodig?

 

Mijn moeder overleed als eerste op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Mijn vader anderhalf jaar later aan een gebroken hart. Hij was toen 84 jaar. Bij het opruimen van hun appartement vonden mijn zus en ik hun testament. Bij het voorlezen daarvan door hun notaris kregen we tot onze verbijstering te horen dat we allebei een bedrag van bijna twee ton erfden. De notaris voegde eraan toe dat het mijn ouders’ wens was dat we het geld aan nuttige dingen zouden besteden. Want door zelf zo te leven hadden ze ons dit ‘presentje’ kunnen nalaten. En nog belangrijker: ze zouden het heel fijn vinden als mijn zus en ik goed bleven samen. Want nu hadden we alleen nog elkaar.

 

Een kleine maand na mijn ouders’ overlijden kwamen mijn zus en haar man bij ons op bezoek. Mijn vrouw werd meteen getriggerd door de tas die mijn zus bij zich had. Hij stond al jaren bovenaan haar verlanglijstje, zei mijn zus. Mij zei het niets, maar toen mijn zus en haar man weg waren en mijn vrouw vertelde dat deze tassen minstens vijftienduizend euro kosten, kreeg ik een waas voor ogen. Dat mijn zus zonder blikken of blozen zo’n exorbitant bedrag had neergeteld voor zoiets onnozels als een designertas, brak mijn hart. Mijn ouders waren hun leven lang zuinig geweest, hadden elke cent omgedraaid en ons notabene gevraagd om onze erfenis aan nuttige dingen te willen besteden. Ik liep er eerst een poos mee rond en besloot toen om mijn zus er op aan te spreken. Haar enige commentaar was dat papa en mama niet over hun graf heen moesten regeren. Ze hadden uit vrije wil besloten om te leven zoals ze leefden en ze hadden ons de ruimte moeten geven om de erfenis op onze manier te besteden.’

 

 

Joeps naam is gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.