Franska.nl

Jim is dyslectisch

 

Tina voedt samen met haar ex hun enige kind op. Als co-ouders. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Zeker niet nu Jim al weet dat hij dit schooljaar blijft zitten…

 

‘Vragend kijkt Jim me aan. Ik ben net gebeld door zijn mentor. Zijn leraren zijn tot de conclusie gekomen dat Jim onmogelijk de zeven verliespunten die hij nu heeft nog goed kan maken en daarom zal hij het schooljaar over moeten doen.

 

Gek genoeg neemt de school nu al die beslissing. Vanwege de coronacrisis werken alle leerlingen vanuit huis. Dat gaat bij de ene beter dan bij de andere. En Jim heeft nu eenmaal moeite met het volgen van de lessen. Niet omdat hij er geen zin in heeft, maar omdat hij grote moeite heeft met lezen. Hij is dyslectisch.

 

Het bericht van de mentor komt natuurlijk hard aan bij Jim. En ook bij mij. Niet dat ik het erg vind dat hij blijft zitten, helemaal niet. Jim is een slimme jongen, maar door zijn dyslexie heeft hij bij het lezen van al die lappen tekst voor vakken als geschiedenis en biologie te veel tijd nodig waardoor hij zijn toetsen niet afkrijgt.

 

Helaas denkt zijn vader er anders over. Die denkt dat Jim gewoon lui is. Dat hij geen zin heeft om harder te werken en liever zit te gamen. Maar ik weet wel beter. Talloze keren heb ik geprobeerd om met zijn vader hierover te praten, maar die wil er niet aan. Dyslexie past nu eenmaal niet in het plaatje dat hij van zijn zoon wil hebben: goed in sport en goed op school, net als zijn stiefbroers.

 

We zijn al jaren uit elkaar, maar op een of andere manier word ik er toch steeds weer boos om. De drang naar perfectie van mijn ex. Hij legde daardoor de lat altijd net te hoog voor Jim. Op het voetbalveld, op school, zelfs bij zijn eigen familie. Nooit was het goed genoeg. Het moest altijd beter.

 

Dat was ook een van de redenen waarom we uit elkaar zijn gegaan. Die arme jongen moest steeds weer zo zijn best doen om de aandacht van zijn vader te krijgen. Ik vond dat hartverscheurend.

 

Maar nu deelt mijn ex zijn leven met een vrouw die net zo’n streber is als hij. Haar twee zonen worden ook erg gepusht om te scoren op het voetbalveld en om de beste van de klas te zijn. Jim moet dus niet alleen voldoen aan het ideaalbeeld van zijn vader, maar ook de competitie met zijn twee stiefbroers aangaan. Met minder neemt zijn vader geen genoegen. En dat Jim dyslectisch zou zijn vindt hij enorme onzin. Zijn zoon mankeert niks, die is alleen maar lui.

 

Ik snap wel dat Jim er moedeloos van wordt dat zijn vader nooit tevreden is en hem altijd maar weer met zijn stiefbroers vergelijkt. Gelukkig weet Jim dat ik het echt niet erg vind als hij dit schooljaar over moet doen. Dat hij zijn vader weer teleur moet stellen, daar hebben hij en ik inmiddels behoorlijk pijn in ons buik van.’
 
 

Door: Tina