Jeugdzorg was een wolf in schaapskleren
Vol afgrijzen heb ik gisteren naar Nieuwsuur gekeken. Naar het verhaal van Danni Leona. Zij zat in haar puberjaren in een Limburgs tehuis waar ze de meest verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt.
Een plek die haar juist geborgenheid en begrip moest geven bleek net zo gevaarlijk of misschien zelfs erger dan de situatie waar ze uit ‘gered’ was.
De Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg presenteerde gisteren haar treurige conclusie dat driekwart van de kinderen die in de Jeugdzorg hebben gezeten te maken heeft gehad met geweld, in wat voor vorm dan ook.
Wat een intens verdrietige uitkomst. Kinderen die door een onveilige situatie thuis niet meer bij hun ouders konden wonen, liepen dus gevaar bij instanties en pleeggezinnen die hen juist een veilige plek moesten bieden.
Door falend toezicht konden pleegouders en leiders in tehuizen jarenlang hun gruwelijke gang gaan. Kinderen werden gewoonweg niet gehoord als ze al durfden aan te kaarten wat er gebeurde aan fysiek, seksueel en psychisch geweld. Misselijkmakend gewoon.
Ik moest meteen denken aan dat meisje dat bij mijn kinderen op de lagere school heeft gezeten. Een klein grietje met prachtige blauwe ogen. Verdrietige ogen. Want ze had in haar jonge leventje al het nodige meegemaakt. Opeens was ze van school gehaald. Later hoorde ik dat ze op haar dertiende al uit huis geplaatst was. Haar ouders waren niet in staat om voor haar te zorgen en er was een familielid dat zijn handen niet thuis kon houden. Inmiddels is ze meerderjarig en moet ze voor zichzelf zorgen. Maar kan ze dat wel?
Ik hoop zo dat ze in haar puberjaren een fijn pleeggezin heeft gevonden. Mensen haar hebben geleerd dat ze wel de moeite waard is. Dat er op de juiste manier van haar gehouden is. En dat er niet op een dag een loverboy op de stoep stond die haar sprookjes heeft verteld.
Dat haar miserabele jeugd geen negatieven gevolgen voor haar volwassen leven heeft. Dat ze in een gelukkige relatie haar eigen kinderen later wel een fijne opvoeding kan geven. Zodat de geschiedenis zich niet meer kan herhalen en er op een dag geen enkel kind meer met Jeugdzorg te maken hoeft te hebben.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
