Franska.nl

Ondanks dat we de beste frietbakker ‘West of the Picos’ gewoon in huis hadden, m’n vader namelijk, werd er zo heel af en toe friet gehaald. Dan was het echt feest. Mochten zus en ik met een pan naar het cafetaria. Lopend. Dat we de handel nog warm thuis kregen verbaast me eigenlijk. Of misschien maakte het helemaal niet uit. Alleen het feit al dat je het zomaar mocht gaan kopen, maakte het al tot een feest.

En we gingen niet zomaar ergens, maar we gingen naar Vermoen. Dat was dé patatwinkel van Zwijndrecht. Lekkerrr! En ja, daar heette friet patat. Friet was iets voor onder de grote rivieren. Had ik toen dan ook nog nooit van gehoord. Wij aten dus thuis uitsluitend patat. En niet met mayonaise, maar met slasaus. Mayonaise kende ik alleen als zo’n sliertje uit een tube. Niks pot of fles. Slasaus dus. Precies hetzelfde spul dat door de sla ging. Dunner dan wat we nu als mayo kennen. Lekker gewoon, en trouwens, we wisten niet beter.

Met de pan op pad dus. Om voor vier personen friet te halen. Schepte Vermoen er vier grote volle schuimspanen in en dan deed ie er altijd nog ‘een schepje voor de buurman’ gratis bovenop. Zei hij er speciaal bij. Niet dat er ook maar een haar op ons hoofd was die eraan dacht de buurman erbij te halen, we smikkelden het lekker allemaal zelf op. Gewoon een hele lading friet voor een gulden. Binnen de kortste keren weg.

Een gulden. Serieus. Want per zakje, dus per persoon, was het een kwartje. En die schep voor de buurman was de bonus. Natuurlijk vermeldden we die extra schep altijd bij thuiskomst, want we hadden toch het idee dat we die kregen omdat ie ons zo aardig vond.

Oh, wat zou ik graag nog eens met een pan daar langsgaan. Zal misschien al decennia niet meer bestaan. Of volledig gemoderniseerd, ook jammer. Ik hou het gewoon lekker bij jeugdsentiment. Lekker dromen van vroeger. Net zo leuk.