Je ziet ze misschien niet, maar ze zijn er wel
Kwetsbare kinderen. Kinderen die het thuis heel moeilijk hebben.
Je ziet ze misschien niet, maar ze zijn er wel. Deze kinderen, sommige nog heel jong, die thuis moeten dealen met armoede, huiselijk geweld, een beperking of mantelzorg voor een familielid. Voor deze kinderen is school een plek waar ze de zorgen van thuis even kunnen vergeten, waar ze dus gewoon kind kunnen zijn.
De juffen en meesters zijn vaak op de hoogte van de moeilijke situatie waar deze kinderen thuis mee te maken hebben en als deze kinderen in hun klas zitten zijn ze voor even veilig.
Maar nu de scholen vanwege het coronavirus gesloten zijn, hebben veel leerkrachten geen zicht meer op deze kwetsbaren groep.
Deze leerlingen hebben niet altijd de mogelijkheid om de lessen via de computer te volgen, simpelweg omdat die computer er wegens geldgebrek niet is. Of hun ouders hebben geen tijd om naast hun werk ook nog les te geven, of ze hebben zoveel aan hun hoofd dat ze het gewoon niet kunnen.
Ik moet er niet aan denken hoe zo’n kind zich voelt. Thuis moeten blijven, waar het niet fijn is, omdat hun ouders niet bij machte zijn om ze een veilig thuis te bieden. Dit gebeurt echt niet alleen in de zogenaamde achterstandswijken. Overal zijn er kinderen die het moeilijk hebben. Je postcode zegt niets over de opvoeding die je krijgt.
De kans op huiselijk geweld is in deze gezinnen nu aanzienlijk groter want ze zitten de hele dag bij elkaar. Omdat de professionals niet weten wat er zich nu achter de voordeur afspeelt is het des te fijner dat minister Slob aan alle Nederlandse gemeenten heeft gevraagd om juist voor deze kwetsbare groep opvang te regelen.
Ik hoop dat er snel een oplossing komt zodat zowel de ouders als de kinderen even op adem kunnen komen. Want voorlopig moeten ze het nog even volhouden in deze bizarre situatie en dan is het heel goed als de juffen en de meesters een oogje in het zeil kunnen houden.