Franska.nl

Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe eng ik het op m’n vijftiende vond om zomaar een plein over te steken. Had helemaal niets met het verkeer te maken. Hetzelfde gold namelijk voor een leeg schoolplein. Of de grote hal in het schoolgebouw. Je wist nooit wie er eventueel keek, of stiekem op je lette.

Er ging van alles door m’n hoofd. Loop ik wel ‘normaal’? Hoe zie ik eruit? Zit m’n rok goed? Zit er geen rode vlek van doorgelekt maandverband op m’n achterkant, zonder dat ik het gemerkt heb? M’n haar, geen gekke losse pluk ergens?

Moet je nu komen. Eén en al zelfvertrouwen. Ik stap overal op af; interesseert me niets of iemand me gek, raar of verkeerd aangekleed vindt. Of een te grote onderkin vindt hebben. Toch niets aan te doen. En tenslotte moet ik ergens naartoe, dus het plein of de grote hal vermijden zal niet gaan. Het zal me worst wezen. Nou jaaa, worst… ook weer een beetje overdreven. Zolang ik maar niet in een spiegelruit kijk gaat alles goed. Hop, recht op m’n doel af.

Gek toch eigenlijk hè? Toen ik er prachtig, jong, fris en fruitig uitzag, klopte het gebrek aan zelfvertrouwen totaal niet bij m’n uiterlijk. En nu is het weer precies andersom. Wat zit een mensch toch raar in elkaar.

Ik hoorde gisteren iemand zeggen: ‘De jeugd is de leukste tijd van je leven, het moest alleen een tijdje later in je leven komen.’ Lijkt me een goed plan. Als dat nou even geregeld kan worden. Doe ik het nog eens dunnetjes over. ;-)