Je bent zo jong/oud als je je voelt
Natuurlijk joh! En zestig is het nieuwe veertig, grijs het nieuwe achttien en groen het nieuwe zwart. Geloof jij het?
Ze kunnen het leuk bedenken. Zo leuk dat je het graag zou geloven. Nou voel ik me sowieso altijd achttien. Op m’n zestiende al, op m’n veertigste nog steeds. Wat zeg ik? Het is nooit overgegaan. Ergens halverwege de veertig werd ik in een hotel in Parijs wakker met een ongelofelijk zere nek- en schouderpartij. Had ik ’s avonds iets verkeerds gegeten? Onzin, daar krijg je dat niet van. Op de tocht gezeten? Niet dat ik wist. Toen ik wat wakkerder werd herinnerde ik me dat ik de avond daarvoor, nog in Nederland, op het afscheidsfeest van een lieve collega met wat mensen van de redactie voor de lol had staan headbangen. Moet ik er wel bij vertellen dat de rest van de aanwezigen zo’n twintig jaar jonger was dan ik. Maar ik voel me altijd achttien dus ik ben me daar een partij losgegaan. En niet onder willen doen voor de rest natuurlijk. Waar ik last van had was dus niets meer of minder dan fikse spierpijn. Altijd de tweede dag het ergste, dat wist ik nog wel van aerobics. Dus gewoon maar wachten tot het overging en een lekkere warme sjaal om. Eigen schuld.
En headbangen doe ik dus niet meer
Je leert wel wat bij van lieverlee. Wat. Maar niet alles. Vorige week was ik weer als een achttienjarige bezig. Ik dacht dat ik met die paar droge dagen nog wel even het een en ander kon schilderen buiten. Ging als een dolle ladder op en af, was aan het bukken en rekken om in alle hoekjes te komen en balanceerde op m’n tenen op de hoogste tree van de keukentrap. Levensgevaarlijk natuurlijk. Niet tegen Wieke zeggen, krijg ik op m’n lazer. Enfin. Niks misgegaan. Behalve dat het, bij het nog snel even stretchen naar een hoekje ergens helemaal beneden, in m’n rug schoot. Het had allemaal erger gekund. Maar nu ben ik dus even zo óud als ik me voel. Gevalletje zwarte soepjurk, bloemetjesschort erover en ergens in een oud dorpje in Italië tussen de dames op straat boontjes gaan zitten doppen zonder er jong bij af te steken. Dat werk. Niks achttien meer. Eerder tachtig. Wat zeiden ze ook alweer? Je bent zo oud als je je voelt. Nou, kom maar op met die tachtig rode rozen dan.
Mooi dat er wel weer een stuk schilderwerk opgeleverd is. Dat dan weer wel. Jammer dat het zo’n pijn doet als ik erheen loop om er even van te genieten. Ik wens je een fijne week. Lekker binnen bij de kachel. En o ja, ik las nog een goeie tip van een viroloog. Als je toch graag met een heel stel kerst wilt vieren, ga dan allemaal vooraf twee weken in quarantaine. Kan er niets misgaan.
Liefs,
Franska
Door: Franska
