Volkskrant 2 februari 2019
Janny over haar kleindochters
Ik ben razend trots op mijn beide kleindochters. Ik smelt als ik naar die kleine popjes kijk en glimlach over het feit dat ze van jongs af aan precies weten wat ze lekker vinden en wat niet.
Dat ze beiden vanaf de leeftijd van twee jaar al heel gedecideerd zeggen ‘Mag ik een macaron?’ en andere koekjes overslaan. Isabelle wilde al deeg uitrollen toen ze nog geen twee was. Vivienne eet geen boterham zonder een vorkje en houdt meer van vlees dan van groente. Frappant hoe karakters al zo jong zichtbaar zijn.
Het liefst zou ik iedereen laten zien hoe mooi en lief ze samen zijn. Trots delen wat ze allemaal kunnen, iedereen mee laten grinniken om hun ondeugden, en toch hou ik ze zoveel mogelijk weg uit de publiciteit. Dus heel af en toe laat ik een foto zien. Zoals pas in de Volkskrant. Een plaatje van wat ik het liefst doe: voorlezen. Ja, bakken komt ook echt wel, net als koken, maar voorlezen is iets wat je met beiden tegelijk kunt doen. Een periode die veel te kort is en waar ik intens van geniet. Twee warme lijfjes tegen je aan. Eén en al aandacht. Hun ouders lezen ook elke dag voor. De meisjes kennen de verhalen, vullen soms woorden aan en, als ik ze vragend aankijk, maken ze de zinnen af. Hoe heerlijk is dat.
Volkskrant 2 februari 2019
Mijn drukke bezigheden maken dat ik geen oppas-oma ben. Gelukkig hebben ze een heel lieve andere oma die dat wel is en die net zo dol op ze is als ik. Natuurlijk zou ik ze veel vaker willen zien maar mijn dagen zijn behoorlijk gevuld dus het komt voornamelijk op weekenden en vakanties aan. En dan vind ik het ook heerlijk om een groot huis te huren in Frankrijk en daar met z’n allen heen te gaan.
Dan heb ik ze de hele dag om me heen. Lekker hangen in de zon, in het kinderbadje, wandelen, samen boodschappen doen, heerlijk uitgebreid koken en natuurlijk lezen. En spelletjes doen, of kleuren. Herinneringen opbouwen. En dat maakt me rijk; écht rijk. En dankbaar.