Franska.nl

Sinds de komst van het internet zou je alles moeten kunnen opzoeken. Eigenlijk hoeft niemand meer naar school, werd er bij de lancering zelfs gezegd. Want je kunt alles wat je nodig hebt nu vinden, en je hoeft alleen nog maar te leren wáár je dat kunt vinden.

En het is waar! Als de stofzuiger het niet meer doet, dan zoek ik op YouTube naar een filmpje over het vervangen van onderdelen. Iets wat ik vroeger zelf niet kon. Maar toch maak ik me ook zorgen over deze gang van zaken. (Ja, sorry… me zorgen maken zit me in het bloed, en ik kan nergens vinden hoe ik dat kan deleten.) Maar ik vraag me dus oprecht weleens af hoe al die kennis nou eigenlijk op dat internet terechtkomt. Wie zet dat er eigenlijk op? En is het dan wáár wat ik lees? Van wie leer ik eigenlijk iets in zo’n online-filmpje? En wie geeft op zo’n handig forum antwoord op mijn vragen, en waar is dat dan op gebaseerd? Op kennis, of alleen maar op een mening? Ik weet het eigenlijk niet!

Zo heb ik me laatst suf gezocht naar instructies over schilderen, en dat is uitgelopen op een drama. Ik kreeg uiteindelijk zelfs last van blaasjes. En niet alleen op mijn hout, maar ook in mijn nek! Er zijn tegenwoordig namelijk zóveel overschilderbare materialen – en zóveel soorten verf en kwasten – dat ik er geen touw meer aan vast kon knopen. Op internet vond ik echter niet zoveel méér dan een opsomming van alle dingen die ik zou kúnnen schilderen, plus alle soorten verf die er bestaan. Maar hoe ik ze nou moest combineren en of ik ze ook in alle kleuren kon krijgen???

Ik toog dus toch maar naar een bouwmarkt voor wat meer informatie. En aan de balie van de verfafdeling vroeg ik aan een dame – die tergend langzaam van haar stoel naar de balie schreed en die het reuze irritant vond dat ze moest bewegen om mij te woord te staan – of ik beits ook in een gewenste kleur kon laten mengen. En daarna vroeg ik of ik daarvóór dan nog aan de slag moest met een grondverf of iets dergelijks.

Het antwoord op beide vragen was een nogal chagrijnig ‘ja’.

‘Ruw hout moet je altijd gronden,’ lichtte ze toe, ‘anders blijf je smeren.’

En zo zou gaan geschieden…

Ik vroeg haar om een bus met grondbeits, maar dat bleek niet te bestaan. Ik kreeg dus een pot gewone grondverf mee, plus een emmer op kleur gemaakte beits.

En dat werd natuurlijk een zootje. Want de eerste en de tweede laag kregen al heel snel ruzie. Toen ik daar echter over ging klagen in de winkel zeiden ze: ‘Ja dûh! Je mag ook geen twee verschillende soorten verf over elkaar smeren!’

‘Ja, maar dat moest van u!’ bracht ik daar tegenin.

‘Van mij???’ vroeg de meneer achter de balie verbolgen. Hij had van die ‘kwasterige’ wenkbrauwen waarvan hij er één kon optrekken, terwijl de ander naar beneden bleef staan. Dat vond ik dan wel weer grappig voor iemand van de verfafdeling.

‘Nee, van uw collega die hier vorige week stond’, beitste… eh… bitste ik terug.

‘O, die,’ zei de man, ‘die werkt hier niet meer. Die verkocht onzin, in plaats van verf.’

Tsja. En nu ben ik dus heel erg bang dat zij een nieuwe baan gaat vinden bij YouTube of bij Wikipedia. Of dat ze uit pure verveling een forum gaat volgooien met al haar kennis. Want, ja… in een filmpje zou ik haar nog wel herkennen, maar op een startpagina zou ze al haar inzichten op me los kunnen laten, zonder dat ik weet dat zíj het is. En of dat nou de bedoeling is van dat handige internet?

Doet u mij dus maar weer een ouderwetse opleiding! En stages waar je nog iets van kunt leren. Zodat het woord vaklui straks weer slaat op de eerste lettergreep van dat woord, en niet steeds op de laatste!