Is de president van Indonesië niet té trots?
Buitenlandse hulpverleners op Sulawesi zouden door de Indonesische regering zijn gevraagd het land te verlaten.
Een president zou geen president zijn als hij niet het heft in eigen hand zou nemen als zijn land in nood is. Maar heeft een president niet ook de morele plicht om voor zijn volk tot het gaatje te gaan? Zeker als dat volk wordt geteisterd door de ene natuurramp na de andere en het water veel mensen tot aan de lippen staat?
Indonesië krijgt het onevenredig voor de kiezen van moedertje natuur. De ene tsunami na de andere aardbeving, orkaan of overstroming maakt steeds maar weer nieuwe slachtoffers.
Waar moet je beginnen om het leven op Sulawesi weer leefbaar te maken? Is er ooit genoeg geld in een toestand als deze? Zijn er ooit genoeg middelen? Genoeg handjes om met die middelen aan de gang te gaan?
Naar schatting ruim 2.000 mensen hebben het leven gelaten, terwijl 5.000 mensen nog worden vermist. Duizend dorpen hebben grote schade opgelopen, 50.000 mensen zijn ontheemd en zo’n 200.000 mensen zitten te springen om noodhulp. Welke regering kan dit in zijn eentje af? Welke president kan het maken om hulp van buitenaf nu te weigeren?
Buitenlandse hulpverleners op Sulawesi, die nog niet eerder voet aan de grond hadden en dus nieuw zijn in het land, zouden door de Indonesische regering zijn gevraagd het land te verlaten.
Met het vertrek van de nieuwkomers zou de hulp beter gecoördineerd kunnen worden en zou voorkomen kunnen worden dat er hulp wordt geboden waar dat minder nodig is en juist geen hulp waar dat heel erg nodig is.
Wacht even! In een straat branden dertig huizen af. Er zijn wel honderd vrijwilligers die te hulp willen schieten, maar om te voorkomen dat ze alle honderd naar dezelfde huizen rennen, sturen we ze maar weg en laten we alleen officiële instanties toe. Zoiets?
Het is niet de eerste keer dat de Indonesische regering de hulp deels aan banden legt. Na de aardbeving op Lombok van afgelopen zomer werd buitenlandse hulp ook geweigerd.
Een en ander zou het gevolg zijn van een klein trauma dat de regering opliep na de ramp van 2004, toen Sumatra zwaar werd getroffen door een tsunami.
Een Amerikaans marineschip dat in de buurt lag, schoot toen spontaan te hulp en andere buitenlandse hulporganisaties volgden. Goed bedoeld, maar ongecoördineerd. Waarna de regering besloot hulp alleen te accepteren als die lokaal gecoördineerd wordt.
Insiders fluisteren dat de president stiekem ook te trots zou zijn om hulp te accepteren en aan de wereld wil tonen deze ramp heel goed alleen te kunnen managen. Gek toch? Want maakt het een president niet een nog betere president, als hij elke kans om het lot van zijn mensen te verbeteren, juist met beide handen aangrijpt?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
