Franska.nl

Ademloos hang ik aan haar lippen als ze vertelt over de zoveelste afspraak met een bijzondere man. Gelukkig kan ze er zelf iedere keer weer om lachen als het op een fiasco uitdraait. Omdat sommige mannen zichzelf buitengewoon interessant vinden en de hele avond aan het woord zijn, of juist omdat sommige heren hun eigen scheiding nog niet te boven zijn en een luisterend oor zoeken.
 
Ik leerde mijn meneer in het internetloze tijdperk gewoon in de kroeg kennen. Wel zo makkelijk. Had je meteen zicht op hoe ie eruitzag in het eggie. Maar ik ben zelf ook weleens op een blind date geweest, via een contactadvertentie uit de krant. Ik vond het doodeng. Een hele avond met zo’n man die je niet kent…
 
Ik zat destijds samen met vriendinnen te praten over hoe we nou een leuke vent zouden leren kennen. Eentje zonder gedoe of bindingsangst. En we besloten alledrie om te schrijven op een contactadvertentie uit de krant. Ik zou als eerste gaan. Nou, waar moest ik beginnen? Ik kocht maar het NRC, daar stonden vast wel normale mannen in die zichzelf in de etalage wilden zetten. En ja hoor, op een zaterdag stond er een advertentie van eentje die me wel een beetje aansprak.
 
Ik schreef hem een brief, want ja, nog geen e-mail. En toen was het wachten op een afwijzing per post of tot de telefoon zou gaan. Gedurende een week kwam ik met knikkende knieën uit mijn werk om te zien of er al post van deze meneer op de mat lag. En op een avond stond ie zomaar met een boodschap op mijn antwoordapparaat. Nou, zijn stem klonk in ieder geval niet verkeerd, maar ik had natuurlijk nog geen idee hoe hij er uitzag.

Of ik zin had om een keer met hem te gaan eten in Utrecht. Nou, toen moest ik hem natuurlijk terugbellen. Dat ik daar best wel zin in had. Maar hoe merkwaardig was dat, om met een complete vreemdeling een avond te gaan eten? Ik besloot dat ik het als een experiment moest zien. Als het me geen nieuwe liefde zou opleveren, dan in ieder geval een mooi verhaal, nietwaar?
 
Nou, daar ging ik dan. Op een doordeweekse dinsdagavond naar Utrecht. Ik kon de locatie natuurlijk niet vinden en viel ruim een half uur te laat het restaurant binnen, strak van de zenuwen. Hij had wel gezegd hoe hij er ongeveer uitzag. Maar toen ie uiteindelijk opstond en afwachtend vroeg of ik soms Irene was, kon ik wel door de grond zakken. Voor me stond helemaal geen knappe, lange, slanke man uit de advertentie. Daar had ik me nou zo op verheugd, eentje waar ik nu eens tegenop zou kijken. Die langer zou zijn dan ik.
 
Hij was twee koppen kleiner en keek me met zijn kleine kraaloogjes verschrikt aan. Blijkbaar voldeed ik ook niet helemaal aan zijn verwachting. Ik heb me zelden zo ongemakkelijk gevoeld. Gelukkig hadden we allebei wel door dat we geen match made-in-heaven zouden worden en hadden we eigenlijk best een heel leuke avond. Bij het afscheid gaf ik hem drie dikke klapzoenen en wenste hem het allerbeste. Ik wist niet hoe snel ik weer naar huis moest rijden om mijn vriendinnen te bellen over dit avontuur. Tjonge, wat een hel.
 
Ik bewonder mijn vriendin die op Tinder zit. Want een blind date? Man, man, man wat is dat ingewikkeld zeg.