Inges vader was een nare sadist
‘Nadat mijn moeder overleden was heb ik het contact met mijn vader verbroken en dat heb ik weloverwogen gedaan.’
‘Je zou koste wat kost je best moeten blijven doen om contact met je ouders te houden. Tenminste, dat is wat veel mensen vinden. Want stel je voor dat je geen contact hebt gehouden en een van hen komt te overlijden, dan zou je jezelf de rest van je leven verwijten maken en spijt hebben. Toch gaat dit voor mij allemaal niet op. Nadat mijn moeder overleed heb ik het contact met mijn vader verbroken en dat heb ik weloverwogen gedaan. Mijn vader was – en is waarschijnlijk nog steeds – een nare man met net zulke nare sadistische trekken. Hij maakte mijn leven als kind tot een hel. Ik was in ons gezin altijd de kwaaie pier. Kon niets goed doen en kan me niet herinneren dat hij ooit één positief woord voor mij over heeft gehad. Mijn zusje was zijn oogstappel, zijn alles, en mijn moeder zijn liefhebbende vrouw, omdat ze volkomen kritiekloos was, alles over haar kant liet gaan en heel erg goed was in doen alsof haar neus bloedde. Heel sporadisch kwam ze even bij me op mijn kamer als er weer iets was voorgevallen. Meestal deed ze niets.
Omdat ik per definitie niets goed kon doen, was het voor mij onmogelijk om in te schatten wanneer ik mijn vader zo boos of geïrriteerd maakte dat er weer een uitbarsting volgde. In principe was ik nooit veilig en kon me elke dag iets overkomen. De straffen die hij voor me bedacht waren je reinste mishandeling. Uren in de hoek staan met mijn armen in de lucht, in de kelder worden opgesloten zonder eten, soms twee dagen lang, met blote benen naar buiten worden gestuurd bij temperaturen onder het vriespunt. Maar het allerergste wat hij me ooit aandeed?
Voor mijn verjaardag had ik een dwerghamstertje gekregen van een tante. Een bruingevlekt beestje waar ik stapeldol op was vanaf het moment dat ik het kreeg. Als mijn vader er niet was liet ik hem weleens loslopen, want altijd maar opgesloten zitten vond ik zielig. Op een dag dat ik dacht dat mijn vader niet thuis was, had ik me vergist en was hij dat wel. Ik had niet gezien dat hij lag te slapen in zijn luie stoel en had hem wakker gemaakt met mijn verhaaltjes tegen mijn hamstertje dat nieuwsgierig door de kamer snuffelde.
Toen hij in de gaten kreeg waar ik tegen praatte, stond hij op. Zonder een woord te zeggen trok hij zijn schoenen aan, liep in de richting van mijn hamstertje en ging er met zijn volle gewicht op staan. Ik kan de botjes nog horen kraken onder zijn schoenen. Hij keek me alleen maar aan met zijn meest sadistische grijns op zijn rotkop. Toen liep hij naar de wc, kwam terug met drie stukjes wc-papier en zei dat ik die rommel heel snel moest opruimen, want hij wilde er niets meer van zien als hij zo terugkwam.
Wat ik zou doen als hij ooit zijn excuses zou komen maken? Dat zou me misschien best wel goed doen, maar het zal nooit genoeg zijn om nog ooit van hem te leren houden.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Door: Redactie Franska.nl
