In your dreams

Want kijken wij niet ook liever weg? Net als in het echte sprookje?

 

 

Herinner je je de hartenbreker ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ nog? Een sprookje zoals sprookjes horen te zijn: best wel wreed en goed genoeg om kindertjes de stuipen mee op hun lijfje te jagen.

 

Samenvattend: het is oudjaarsavond. Een jong meisje probeert lucifers te verkopen, maar niemand ziet haar staan. Zo eindigt ze alleen, zonder jas en zonder eten in de vrieskou en begint het tot overmaat van ramp ook nog te sneeuwen. In een poging om warm te blijven steekt ze een van haar zwavelstokjes aan. Waarna ze een visioen krijgt van een knappend haardvuurtje en ook al voelt hoe haar blote voeten warm beginnen te worden. Als het stokje is opgebrand en het visioen over is, zit er niets anders op dan weer een stokje aan te steken. En zo droomt het meisje ook een rijkgevulde tafel. Haar laatste visioen? Haar oude grootmoeder in de hemel die zegt weldra een nieuw zieltje te zullen verwelkomen. Op nieuwjaarsochtend vinden de mensen het dode meisje met haar zwavelstokjes, waarvan één bosje bijna is opgebrand, op straat. ‘Ach erm,’ zeggen alle mensen tegen elkaar, ‘het arme kind heeft zich willen warmen.’

 

Een sprookje, dit? In your dreams zou ik haast zeggen. Want is het voor ons ook niet vaak verrekte verleidelijk om weg te kijken? Net als in het sprookje? Omdat we het leed van de wereld nu eenmaal niet op onze schouders kunnen nemen? Omdat niemand er beter van wordt als wij de oliebollen en de champagne laten staan en met oud en nieuw op een houtje gaan zitten bijten? Omdat doneren niets meer zou zijn dan het afkopen van je schuldgevoel? En omdat we bang zijn als we toch doneren, dat er dan te veel aan de strijkstok blijft hangen? Of ergens op de plank blijft liggen? Net als die tachtig procent van die 550 miljoen euro Nederlands hulpgeld voor de slachtoffers van de orkanen Irma en Maria op Sint-Maarten? 550 miljoen, waarvan zestien miljoen ingezameld onder ons gewone stervelingen en de rest geld van de overheid was, wat per slot van rekening toch ook een beetje door ons allemaal wordt opgehoest. Meer dan een jaar verder en nog steeds een heleboel mensen zonder ordentelijk dak boven hun hoofd, en 440 miljoen euro staat te trappelen om besteed te worden?

 

 

Straks is het oud en nieuw. Ook op Sint-Maarten en overal elders op de wereld. In het gunstigste geval heeft de kosmos een visioen in petto voor al degenen die bang zijn, kou lijden, honger hebben, verdrietig zijn. Gewoon één visioen om even te vergeten. Maar zelfs aan visoenen is onder sommige mensen een chronisch tekort.

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans