In liefde verbonden door een gps-signaal
Ik zit in de trein en kijk om me heen. De meeste mensen scrollen driftig door hun mobiele telefoon.
Mail, sociale media, appjes… Ik heb nu ook mijn telefoon vast. Ogenschijnlijk ben ik iemand een appje aan het sturen. Maar ik doe alsof. Ik ben namelijk dól op mensen vanaf een veilige afstand observeren. En daar schrijf ik nu live een column over.
– wees dus gewaarschuwd als je in de trein zit ???? –
Schuin tegenover me zitten twee jongens. Ik denk zo midden twintig. Ze spreken over hun relaties. Nu ben ik helemaal een en al oor. Jongen links merkt op dat het soms best zoeken is om tijd te vinden samen. Daarom hebben ze tegenwoordig een gezamenlijke agenda. Kunnen ze precies van elkaar zien wie wanneer werkt. ‘Je hebt daar een superhandige app voor’, vertelt jongen links enthousiast.
Begin twintig en een gezamenlijke agenda. Praktisch? Of… onzin?
Hmmm… Ik heb meerdere lange relaties gehad en werkelijk nog nóóit nagedacht over een gezamenlijke agenda. Ik krijg dan toch een beetje het gevoel van één en hetzelfde mailadres hebben, de ramonesther@yahoo.coms.
Jongen rechts onderbreekt mijn gemijmer met een opmerking over zijn relatie. ‘Kijk,’ laat hij trots aan jongen links zien, ‘wij delen altijd samen in een app onze gps-locatie. Dan weten we precies van elkaar waar we zijn.’ Prompt verslik ik me in de slok water die ik zojuist heb genomen. Je deelt je locatie 24/7 met je partner?? Why?
En begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben helemaal voor technologische vooruitgang. Net als menig mens ben ik vergroeid met mijn telefoon. Laatst stond ik midden in de nacht met een platte band aan de kant van de weg in de middle of nowhere. Dan ben ik héél blij dat ik niet in mijn blauwe partypak naar een praatpaal hoef te wandelen.
Maar de hele tijd van elkaar weten waar je bent? Ik krijg het er spontaan benauwd van.
Waar is dan je eigen leven gebleven? Je autonomie? Ik hoef niet te verdwijnen voor een partner, ik heb ook niks te verbergen, maar altijd weten waar iemand zit vind ik doorslaan in controle. Je chipt een hond of een kat voor als hij wegloopt, maar als mens is dat toch anders?
Jongen links is het geloof ik met me eens. Hij kijkt met enige afschuw naar het scherm waar twee paarse bolletjes op dansen. ‘Ik hou het bij een gezamenlijke agenda, dat vind ik genoeg…’ Ach, misschien moet ik die gezamenlijke agenda ook maar eens voorstellen aan liefde van mijn leven versie 3.0, wie weet schrijf ik dan over een aantal jaar dat een gezamenlijke agenda de hoeksteen is van elke relatie.
