‘Ik zie niets van de erfenis terug’
De vader van Lotte is twee maanden geleden overleden. Hij was al ernstig ziek, maar toen hij besmet werd met het coronavirus ging het allemaal heel snel.
Het afscheid liep daarom al niet zoals Lotte had gewild, maar na zijn overlijden heeft zijn vrouw zich ook niet van haar beste kant laten zien.
‘Mijn broer en ik hebben altijd een heel goede band gehad met mijn vader. Waarschijnlijk komt dat ook omdat wij onze moeder op jonge leeftijd zijn verloren door een verkeersongeluk. Mijn broer heeft daar meer herinneringen aan dan ik, want ik was nog echt te jong om dat bewust mee te krijgen. Maar al mijn herinneringen van thuis zijn met z’n drietjes; m’n vader heeft tot wij allebei het huis uit waren nooit een vriendin gehad.
Soms ging hij wel op afspraakjes hoor, ook een beetje op ons aandringen. Maar de juiste vrouw zat er telkens niet tussen. Hij was ook altijd zo gefocust op ons, wij waren echt zijn oogappeltjes en vrouwen hadden het daar vaak wel moeilijk mee, zei hij. Ook was hij er altijd heel resoluut in dat hij nooit meer wilde samenwonen. Maar alles veranderde toen hij Elizabeth leerde kennen.
Mijn broer en ik waren toen dus al uit huis, en in eerste instantie heel enthousiast over deze nieuwe vrouw in zijn leven. Hij was overduidelijk halsoverkop verliefd geworden op haar en straalde van geluk. Zo leuk om m’n vader weer eens zo te zien, en het was hem ook zo gegund. Wij konden natuurlijk niet wachten haar te ontmoeten, maar hij vond het eerst een beetje te snel; na een half jaartje gingen we met z’n vieren eten.
Het klikte eigenlijk gelijk tussen ons. Elizabeth was heel warm, open en grappig en ze leken samen zo gelukkig. Zelf had ze geen kinderen, dus het was voor haar belangrijk dat ze een goede band met ons kreeg. Dat zei ze tenminste. Want sinds het overlijden van mijn vader weet ik niet meer of dit allemaal wel zo oprecht was.
Een jaar geleden werd er bij mijn vader kanker geconstateerd. Eigenlijk was er vanaf het begin al weinig hoop, en zou behandeling hooguit levensverlengend zijn. Kans op genezing was er niet, we waren er te laat bij. Mijn vader besloot dat hij niet doodziek zijn laatste maanden wilde doorbrengen, en hij voelde zich toen nog goed. Behandeling wilde hij dus niet, maar hij wilde het beste maken van de tijd die hij nog had.
In februari ging het ineens heel slecht met hem en werd hij opgenomen. Toen het coronavirus ons land binnendrong, wisten we al: als papa dit krijgt, is het einde verhaal. Doodsbang was ik ervoor en het is nog steeds de ergste dag van mijn leven, de dag dat ik hoorde dat hij positief was getest. Vanaf toen ging het allemaal heel snel, binnen twee weken was hij overleden. Door het coronavirus hebben we hem niet het afscheid kunnen geven dat we wilden en dat hij verdiende.
Elizabeth was kapot van zijn overlijden. Althans, dat zei ze; mijn broer en ik merkten er niets van. Wij hebben de crematie geregeld, de kaarten verstuurd, alles rondom zijn overlijden geregeld. Maar Elizabeth en hij zijn drie jaar geleden getrouwd, en dat betekent dat zijn erfenis in haar handen ligt. Wij wilden daarover met haar in gesprek, maar ze geeft geen gehoor. Inmiddels weet ik dat ze het huis waar ze samen woonden in de verkoop aan het zetten is,.
Ik snap er niets van. Hoe kan iemand zó twee gezichten hebben? Was dat dan allemaal een toneelstuk, de betrokken stiefmoeder, de gezellige avonden en alle grapjes? Ze weigert met mijn broer en mij te praten. Onze omgeving zegt dat ze misschien te veel verdriet heeft momenteel, maar ze krijgt het blijkbaar wel voor elkaar om het huis te gaan verkopen… Het liefst wil ik gewoon bij haar langsgaan, zodat ze niet kan wegduiken, maar mijn broer vindt dat we het even moeten laten rusten. Inmiddels kook ik van woede en ik wíl dit nu helemaal niet laten rusten.’
