Ik zag dat het fout zou gaan met dat vuurwerk
In het ziekenhuis werd Mayke overmand door schuldgevoelens.
‘Wat ik met mijn schoondochter aan moest? Wat ik nou echt van haar vond? Ik wist het niet. Ze was lief voor mijn zoon en eigenlijk had dat genoeg moeten zijn. Waar ik tegenaan liep was dat ze zo vreselijk onbeholpen kon doen. En dat ik niet wist of ze dat echt was, of dat ze dat speelde. Mijn zoon vond het schattig, in ieder geval. ‘Oeps’, riep ze dan en dan kletterde er weer iets op de grond. ‘Oh jeetje.’ En ze struikelde maar viel nog net niet.’
‘Vorig jaar met oud en nieuw kwamen ze bij ons. Mijn man stelde fondue voor. Met bouillon omdat vlees en vis en groenten er heel smakelijk van worden zodat je er minder vette sauzen bij eet, vindt hij. ‘Superveel zin in’, zei mijn schoondochter blij toen ze binnenkwam. Ja, dank je de Koekkoek. Dat moest er nog bij komen, dacht ik nog. Aan tafel zag ik haar al klunzen. Ik hield mijn hart vast voor die pan met snoeihete bouillon zoals ze daar steeds met haar vork in zat te rotzooien. Ik zei dat ze echt voorzichtig moest zijn, maar ze keek me aan met die grote onschuldige ogen van haar.’
‘Mijn zoon had vuurwerk gekocht. Ik hou er totaal niet van, mijn man wel. Zal wel een mannending zijn, zei ik nog tegen mijn schoondochter. Maar die vond het juist enig, zei ze, al die knallen en vuurpijlen. Ze ging er op straat dan ook ongeveer met haar neus bovenop staan. Ze moest het zelf maar weten, dit keer. Ik zei er helemaal niets meer van. De buren hadden een batterij lege wijnflessen uitgestald. Stuk voor stuk goed gevuld met weet ik veel, en klaar om af te vuren. Ik keek naar die flessen en naar mijn schoondochter die veel te dichtbij stond en alleen maar oog had voor die paar pijlen van mijn zoon.’
‘Ik kan niet eens navertellen hoe het kwam. Ik hoorde een knal en nog een en toen haar gekrijs dat me door merg en been ging. Ze hield allebei haar handen tegen haar gezicht aangedrukt maar het bloed droop desondanks tussen haar vingers door. Mijn man was de eerste die tot zijn positieven kwam. Ik moest binnen een badlaken gaan halen en de autosleutels, dan zouden ze haar als de bliksem naar het ziekenhuis brengen.’
‘Daar zocht ik haar op Nieuwjaarsdag op. Een hoopje ellende was het. Groggy van de morfine, hoofd in het verband. Het zou nog een paar dagen duren voordat we wisten hoe erg het was. Met haar rechteroog zou ze nooit meer kunnen zien en voor de verwondingen aan haar gezicht zou alleen plastische chirurgie soelaas kunnen bieden. Als ik nou toch maar geroepen had. Als ik haar desnoods bij haar arm had gepakt om haar bij die pijlen vandaan te sleuren. Maar ik deed niks.’
Mayke’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
