Franska.nl

Ik wil weten of ik haast heb

We praten verder. Dat het soms wel de griep lijkt, alzheimer. Iedereen heeft het.

 

We staan wat na te puffen op de drempel van de balletstudio. Ik zoek de laatste druppel water in de fles die een uur geleden tot de rand vol zat en B. veegt haar halflange haar in een soepele beweging in de plooi. Ondertussen vertelt ze over haar boekje. Klein ingestoken, maar groot gegroeid. ‘Mijn moeder was heel bijzonder,’ zegt ze, ‘en die van jou ook.’ Ze kijkt naar een groepsgenootje. Ieder ouder mens is bijzonder, heeft kinderen gebaard, grote liefdes gekend, gerouwd, gelachen, is bemind. En precies om die reden schreef ze een boekje over het leven van haar moeder. Om haar te vertellen hoe haar leven was. Elke keer weer. Hoofdstuk 2 is haar favoriet: het hoofdstuk waar ze haar liefde vond, trouwde, een gezin creëerde. Of ze dat nog een keer wil lezen.

 

Inmiddels is Omdat je hersenen worden uitgegumd bijna uitverkocht. Veertig heeft ze er nog. Dus of we het willen kopen, dan kan ze de totale opbrengst overmaken naar de stichting Alzheimer.

 

We praten verder. Dat het soms wel de griep lijkt, alzheimer. Iedereen heeft het. Komt het doordat we ouder worden? Letten we er meer op nu we zelf ouders hebben in de doelgroep?

 

Je schijnt het te kunnen laten onderzoeken, zegt Beryl, de schrijver van het boek.

 

Een van de groepsgenoten kijkt op. ‘Dat wil ik wel’, zegt ze. Haar vader is jong overleden aan de gevolgen van Alzheimer en als hij het aan haar heeft doorgegeven, dan wil ze dat wel weten. Of ze dat zeker weet, vragen wij. Wil je dat echt weten? Ja. Ze knikt. Als het zo is, dan is het zo. Maar dan weet ik in ieder geval hoeveel haast ik heb met mijn leven.

 

Het is een zin die elke dag even door mijn hoofd flitst.

 

Laat mensen geen haast hebben in hun leven. Koop dat boekje, dat helpt sowieso iets.

Beeld: Ine Tacken Photography