Ik wil mijn kinderen niet meenemen op vakantie
Over precies een week stap ik in de auto om op vakantie te gaan. Alleen met mijn meneer en zonder de kinderen. Die wil ik er niet bij hebben.
Echt, ik hou van mijn kinderen, ik vind ze de allerleukste wezens op aarde. Ze zijn lief, gezellig, eten met mes en vork en helpen bejaarde vrouwtjes oversteken. Maar ze maken er een zooi van in huis. Het zijn net twee Klein Duimpjes, want er loopt een spoor van troep door het huis en je hoeft het alleen maar te volgen om te weten van wie het is. De een woont al op kamers en als ze na een bezoekje aan paps en mams weer naar haar eigen huis verdwijnt, moet ik eerst een uur opruimen, want overal ligt wat: schoenen, vieze borden, vuile sokken. Man, man, man, ik mis haar als ze er niet is, maar die troep mag ze houden. De ander woont nog thuis, maar is in zijn hoofd vaak met andere dingen bezig. Dus ook bij hem loop ik achter zijn gat aan en daar heb ik straks op vakantie nou net even geen zin in.
Ik zie me dus al helemaal zitten op mijn vakantieterras waar ik niks, nada, noppes hoef te doen. Ik hoef niet te zoeken naar spullen die ze kwijt zijn. Ik hoef de ontbijtboel niet op te ruimen. Ik hoef niet te horen dat ze iets niet lusten nadat ik een uur in een bloedhete keuken heb gestaan. Mijn telefoon is altijd opgeladen omdat niemand mijn kabeltje jat, dat ze zelf zijn vergeten. Ik grijp ook niet meer mis, want dat laatste stukje kaas ligt nog gewoon in de koelkast op mij te wachten, naast dat laatste knisperend koude Sale di Mare-biertje. Nergens zijn vuile sokken of stinkende gympies te bekennen en als ik mijn zonnebrand, shampoo of mascara zoek, zit ‘ie gewoon in mijn eigen toilettas.
Klinkt als de hemel, nietwaar? Maar drie weken weg van mijn bloedjes vind ik, als ik er nu zo over nadenk, eigenlijk best wel lang. En wat ga ik hun grappen en grollen missen. Hun allerfijnste knuffels, die ik van die lange volwassen lijven nog steeds krijg. Hoe ze me roepen met ‘Moedertjeeeee’ en zelfs hoe ze me met z’n tweeën keer op keer op de kast kunnen jagen. Nog zeven dagen voor vertrek. Zouden er nog twee tickets beschikbaar zijn zodat ze een weekendje kunnen komen? Heel even maar. En dan ruim ik daarna met alle liefde hun zooi weer op.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
