‘Jarenlang loog mijn moeder me voor over wie mijn vader is’
‘En toen stond daar op een dag die man aan de overkant van de straat.’
‘Ik wist nooit beter dan dat ik het product van een ‘ongelukje’ was, zoals mijn moeder dat altijd heel charmant zei. Het gevolg van een one-night-vakantie-stand die ‘heel per ongeluk en totaal ongepland’ in een zwangerschap eindigde. Mijn verwekker zou zelfs nooit hebben geweten dat er een kind van hem onderweg was, want tegen de tijd dat mijn moeder dat ontdekte was zij al lang weer thuis en hij niet meer in beeld. Behalve dat het mij altijd heel erg stoorde dat mijn eigen moeder mij een ongelukje noemde, wist ik ook nooit wat ik moest geloven. In de jaren tachtig, toen ik verwekt werd, waren er in de eerste plaats volop mogelijkheden om de zwangerschap af te breken als ik écht zo ongewenst was. Daarnaast is mijn moeder te zeer een control freak en té georganiseerd om er pas na vier maanden achter te komen dat ze zwanger was – haar mantra om het ongelukje te rechtvaardigen.
Jaren heeft ze volgehouden dat ze bij god geen idee had waar de man was gebleven. Ze zou zelfs zijn achternaam niet hebben geweten. Jaren aan een stuk, tot mij twintigste om precies te zijn, probeerde ik me erbij neer te leggen dat ik waarschijnlijk nooit zou weten wie mijn andere helft was. Soms lukte het me om niet te hopen, niet te dromen, niet te fantaseren. Soms lukte dat helemaal niet en voelde ik me gedeprimeerd, was ik opstandig en boos.
En toen, op een mooie voorjaarsdag, stond daar die man aan de overkant van de straat. Hoewel ik op dat moment niet kon weten wie hij was, wist ik het toch. Als versteend stond ik daar op de stoep voor onze flat, te kijken en te staren. Woordeloos, schijnbaar onbewogen, maar met zoveel gedachtes dat mijn hart in mijn keel bonkte en het me duizelde – letterlijk. Ik weet niet hoe lang ik daar stond. Ik weet niet wie de eerste was die in beweging kwam. Ik weet niet wie het hardst huilde en hoe lang we daar stonden. Wat ik weet is dat ik thuiskwam. Voor het eerst van mijn leven kwam ik thuis.
Hij heeft het altijd geweten, dat ik er was en waar ik woonde. Omdat hij gewoon in dezelfde stad woonde als wij. Altijd al. Hij heeft mijn moeder een aantal keren gevraagd om me te zien. Dat heeft ze altijd geweigerd. Ze heeft hem zelfs gedreigd om hem aan te geven voor stalking als hij haar niet met rust zou laten. Naarmate de jaren verstreken en nadat hij vader was geworden van zijn ‘twee jongste dochters’ – mijn jongere zusjes – ging het hem makkelijker af om te respecteren dat zij niets met hem te maken wilde hebben en hij nooit een rol zou spelen in mijn leven. Maar nu ik ouder was had hij zichzelf nog één kans gegeven.
Die eerste ontmoeting is nu vijf jaar geleden. Mijn moeder flipte toen ze het hoorde. Hij had het recht niet, zei ze. Alsof zij het recht had om mij voor te liegen en me mijn vader te onthouden.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
