Franska.nl

Ik wil die oude troep van mijn schoonmoeder niet in mijn huis hebben

Als haar schoonmoeder gaat verhuizen en zorgt dat voor veel spanning tussen Jeanette en haar man.

 

Mijn schoonmoeder woont al jaren alleen. Na de dood van mijn schoonvader wilde ze niet kleiner gaan wonen en daarom bleef ze in het huis waar ze net na haar huwelijk was gaan wonen. Mijn man is er geboren en mijn schoonzus heeft er zelfs nog haar bruiloft gevierd. Alleen, nu ze ouder wordt, is het huis veel te groot voor haar. Bovendien vereenzaamt ze nu steeds meer, nu vrienden en bekenden wegvallen. Na veel gesprekken heeft ze eindelijk gezegd dat ze wel wil verhuizen naar een serviceflat in de buurt van mijn schoonzus. Daar wonen meer mensen op leeftijd en het appartement is van alle gemakken voorzien.

 

Alleen is het wel veel kleiner dan het huis waar ze nu woont, en dus zal ze heel veel spullen weg moeten doen. In mijn beleving kan de helft zo met het grofvuil mee want dat huis is net een mausoleum. Ze heeft werkelijk alles bewaard van haar kinderen en haar man. In de linnenkast op haar slaapkamer hangen nog steeds de overhemden van mijn overleden schoonvader. Op zolder staan dozen vol oud speelgoed van mijn man en zijn zus, en in de garage staan de kampeerspullen uit de jaren ’80, toen mijn schoonmoeder met haar gezin ging kamperen.

 

Nu de verhuisdatum dichterbij komt en we het huis in de verkoop moeten zetten, wordt het toch wel tijd om op te gaan ruimen. Mijn man, zwager, schoonzus en ik hadden afgesproken om in een weekend het hele huis door te lopen om te bekijken wat weg kon en wat mee zou verhuizen naar haar nieuwe woning. Maar dat werd een verschrikkelijke klus, want mijn schoonmoeder wil niets weggooien. Zoals de grote eettafel met zes stoelen die ze nog van haar eigen ouders had gekregen. Of die houten boot die al veertig jaar op het dressoir stond. Haar man had die helemaal zelf gemaakt. Ze had hem nog geholpen met de stoffen zeilen. Dat kon ze toch niet weggooien?

 

Die eikenhouten tafel vond ik werkelijk spuuglelijk en ik had al helemaal geen zin om die boot in mijn woonkamer te zetten. We hebben al zo weinig bergruimte, dus waar laat ik al die zooi?

 

Maar toen ze huilend tegen mijn man zei dat hij toch ook zoveel fijne gesprekken met zijn vader had gevoerd toen hij die boot in elkaar zette, ging hij overstag. Hij had zijn vader nog geholpen met het berekenen van de afmetingen zodat hij precies op de juiste schaalgrootte was. Toen hoorde ik hem tegen zijn moeder zeggen dat wij dat ding dan wel in onze woonkamer zouden zetten.

 

Dat had hij toch wel even met mij kunnen overleggen? Want ik wil die oude troep helemaal niet in mijn huis hebben. Ik snap heus wel dat het voor mijn schoonmoeder dierbare spullen zijn, vol herinneringen. Maar ze kan mij toch niet verplichten om al die dingen nu bij mij thuis neer te zetten? Ik heb er helemaal niets mee en het past ook totaal niet in ons moderne interieur.

 

Alleen heeft ze nu dus toch haar zin en staat die stomme boot pontificaal in mijn woonkamer. Inmiddels heb ik behoorlijk vaak ruzie met mijn man om zijn zogenaamde erfstukken. De dozen met herinneringen van zijn moeder staan overal in ons huis. Van lelijke vazen tot schilderijen die werkelijk niets waard zijn. Maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om ze weg te doen, zegt hij. Zeker als hij het verdriet van zijn moeder ziet, nu ze al haar dierbare dingen uit haar huis ziet verdwijnen.

 

Mijn man zei laatst dat hij heel blij is dat die boot van zijn vader nu in ons huis is. Ik probeerde te zeggen dat ik het wel fijn zou vinden als hij niet langer in onze woonkamer zou blijven staan, omdat ik hem niet zo mooi vind. Maar daar wilde hij niets van weten. Dat het voor mij inmiddels voelt alsof ik mijn huis ook kwijt ben, ziet hij helemaal niet. Ik voel me gewoon te gast tussen al die oude troep van mijn schoonmoeder en eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik ervan afkom.