Franska.nl

 

 

‘Van kusjes in het openbaar moest mijn dochter al niets meer hebben en dat ik bij school stond vond ze meestal stom, maar zo te zien kon ze me nu wel gebruiken. Ik legde mijn hand op haar schouder en trok hem meteen ook weer terug. Ik wachtte tot we de hoek om waren, uit het zicht van school, moeders en schoolkinderen.

 

‘Wat is er liefje?’

 

Toen ze begon te huilen was het meteen tranen met tuiten. Ze kon niet meer uit haar woorden komen en was boos tegelijk. Gepest was ze. Heel erg gepest vandaag. 

 

‘Het is allemaal de schuld van die stomme Liselot,’ zei ze. ‘Ze zei dat ik het aan mezelf te danken heb dat pappa nu niet meer bij ons woont. Weet je wat zei? Ze zei: ‘Wie wil er nou met jou wonen?’ Ze zei dat ik me niets in mijn hoofd hoefde te halen omdat ik nu alleen nog maar een kutkind van een alleenstaande moeder ben.’

 

Ik hield mijn dochter vast. Heel dicht tegen me aan. Ze liet me begaan en legde haar hoofd op mijn schouder – nog even en ze is me voorbij gegroeid, schoot het door me heen. Ik haalde diep adem. Heel diep, adem-in-adem-uit en nog een keer. Ik duwde haar een klein stukje van me af zodat ik haar in de ogen kon kijken. 

 

‘Dit gaan we oplossen,’ zei ik. Ze keek me vragend aan. ‘Vertrouw me nou maar. Die Liselot gaat jou na vandaag nooit meer lastigvallen. Nooit meer!’ 

 

Die avond, rond etenstijd, pakte ik de telefoon. Niet Liselot maar haar vader nam op.

 

Ik zei dat ik Liselot even wilde spreken.

 

‘Hoezo?’ wilde de vader weten. 

 

‘Om haar te vertellen dat ze het nooit meer in haar hoofd moet halen om mijn dochter voor kutkind uit te schelden. Mijn dochter is nogal kwetsbaar nu. En ik kan het er niet bij hebben – ik ging steeds sneller en steeds harder praten – dat kinderen zoals jouw Liselot het haar nu nog moeilijker maken dan ze het al heeft. Hoe komt je dochter erop om tegen haar te zeggen dat het haar schuld is dat haar vader niet meer bij ons woont en dat ze nu alleen nog maar een kutkind van een alleenstaande moeder is?’

 

De vader haalde hoorbaar adem. 

 

‘Ik zal met haar praten’, zei hij. 

 

Wat? Gek dat ik overal op gerekend had maar niet op bijval. 

 

‘Ik vind het heel erg om dit te horen, dus ik zal met haar praten. Bel me gerust op als er nog eens iets voorvalt. Ik vind dit heel erg. En sterkte voor jullie.’

 

Ik had me overal op voorbereid, maar niet op zoveel fatsoen, zoveel begrip. Toen ik hem wegdrukte begon ik spontaan te huilen.

 

‘Wat is er?’ wilde mijn dochter weten. ‘Wat zei Liselot?’

 

Ik deed verslag van het gesprek met de vader van Liselot.

 

‘Maar dat is toch juist goed mam? Daar hoef je toch niet om te huilen?’’

 

 

Liselots naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.