Ik was heel lang een uitgesproken pleaser
Alles om maar aardig gevonden te worden.
Heel lang was ik een uitgesproken pleaser. Alles om maar aardig te worden gevonden.
Geen grenzen stellen, lachen om grappen die ik minder (of zelfs helemaal niet) grappig vond, ja zeggen – ‘tuurlijk, geen punt, doe ik wel even!’ – terwijl ik iets helemaal niet zag zitten, aanbieden om te helpen terwijl er niet eens hulp werd gevraagd, zeggen ‘geeft niet’ terwijl het wel degelijk gaf – zoveel gaf dat het van binnen weleens pijn deed. Zoals die keer dat ik met een gedekte tafel en het eten in kannen en kruiken zat te wachten op vrienden die nooit zouden komen opdagen en ik me daar zo ongelukkig over voelde dat ik zelfs niet durfde te bellen.
Een vriendin die jaren aan een stuk week in week uit bij mij kwam eten voordat we naar ons koor gingen, terwijl ik nooit – en dan bedoel ik echt nooit – bij haar at? Ik dacht er wat van maar durfde er niets van te zeggen. Bang om de vriendschap op te blazen, bang voor het conflict. Een ex-collega die ontelbare keren riep dat ze ‘heel veel zin had om me te zien’, dat ze snel zou bellen en nog sneller af wilde spreken wat ze in werkelijkheid nooit deed?
Ik liet me inpeperen dat ik absoluut geen prioriteit voor haar was. Totdat ze me eindelijk koud liet. Ik weet het nog als de dag van gisteren, het moment dat ik heel rustig tegen haar zei dat ze beter kon ophouden met het doen van beloftes die ze nog nooit was nagekomen omdat ik dat niet zo’n heel leuke eigenschap van haar vond. Net zoals ik me nog heel goed herinner dat ik op een dag tegen de schuif-maar-bij-me-aan-wanneer-het-je-uitkomt-vriendin zei dat ze me nu wel lang genoeg als haar privé-kantine had gebruikt. De ex-collega hield inderdaad op met haar loze beloftes en de vriendin presteerde het om gepikeerd te reageren – ‘nou ja zeg, ik heb toch heel vaak een fles wijn meegenomen?’ – waarna onze vriendschap een langzame maar pijnloze dood stierf.
Ik leerde ervan om minder een pleaser te zijn dan eerst. Ik ben duidelijker nu ik ouder ben en laat me minder makkelijk verleiden. Ik vraag me veel vaker af wat ik zelf wil in plaats van vooral te doen wat een ander wil en ik heb mezelf aangeleerd om ergens van terug te komen als ik te snel ‘ja’ heb gezegd. Als een vriendschap vooral investeren en incasseren vraagt, is het blijkbaar geen vriendschap en als ik zelden het gevoel heb iemands prioriteit zijn idem dito. Laatst kreeg ik notabene het verwijt wel ‘héél erg direct’ te zijn. ‘Fijn toch?’ zei ik. ‘Dan weet je in ieder geval wat je aan me hebt.’ Het is één van de voordelen van minder pleasen. En dat ik het gevoel heb méér respect te krijgen en er méér toe te doen dan vroeger toen ik nog wel een pleaser was.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
