Ik vind Mr. Bean zo zeldzaam stom
In mijn tijd als kind was een slaapfeestje het episch hoogtepunt van het jaar. Alle matrassen in één kamer, de volgende morgen popcorn terugvinden tussen de elastieken band van je pyjamabroek en vooral: heel laat gaan slapen en je lievelingsfilms kijken. Maar één iemand wist dit soort feestjes altijd en met veel verve voor me te vergallen… Mr. Bean.
Ik kan je niet uitleggen hóe stom ik Mr. Bean vind, maar ik ga het toch proberen.
Mr. Bean grenst voor mij aan zoveel stupiditeit, dat ik me erger van kruin tot kont als ik hem alleen al zie. Het gekke is dat ik flauwe humor juist wel weet te waarderen en zelfs om het net te flauwe kan ik flink grinniken. Denk aan het genre: het staat in de wei en heeft een ketting om.* Maar Mr. Bean lukt me niet. Het moeilijke aan deze kwestie is dat mensen, die ik heel hoog heb zitten zoals mijn vriend, hem wél grappig vinden. Op dit soort momenten zet ik vraagtekens bij zijn humor en dat grenst aan de gevarenzone.
Eigenlijk weet ik niet waar ik moet beginnen, maar laten we starten met die eikelige uitdrukking die niet van zijn gezicht te slaan is. Het houdt het midden tussen een kikker en konijntje, die niet vooraan zaten met het uitdelen. Combineer dit met het feit dat domme keuzes maken zijn forte lijkt te zijn en ik ben alweer helemaal klaar. Dit gebeurt meestal binnen de eerste tien seconden van elke scène, dus dan weet je hoe het met mijn Bean-tolerantie gesteld is. Verder is zijn vocabulaire jammerlijk, maar gewoon jammerlijk, ik krijg de neiging om elk woord uit zijn keel te peuteren maar nee: not a word. Er zijn mensen die dit als geniaal betitelen, ik hoor niet bij die mensen.
En ook irritant: wat is eigenlijk zijn voornaam? Ik zou graag het hele beestje bij de naam noemen als ik ‘m de titel van meest irritante man op aarde toebedeel, maar hij heeft zich nooit in z’n totaliteit voorgesteld, wat ik ronduit onbeschoft vind. Het schijnt dat in een film uit 2007 op het paspoort Rowan staat, maar dat is nooit officieel bevestigd. De man zonder voornaam dus.
Een film van Mr. Bean kijken voelt voor mij alsof je naar een eindeloze Even-Apeldoorn-Bellen-reclame kijkt: je weet dat het mis gaat, je weet dat het onvermijdelijk is, je schiet in de aiaiai-nee-nee-nee-stand, je wil het uitleggen, je wil mensen behouden, je wil de ellende stoppen en toch gebeurt het. De mate van klungeligheid is van zo’n grootsheid dat die niet meer weg te moffelen valt onder een ongelukje.
Misschien ben ik wel hater van het cultureel erfgoed, zou best kunnen, want ook Home Alone kan ik eigenlijk niet handelen. Net als Flodder. Wat het ook is, het ligt aan mij en dat is oké.
*Shetland Sjonnie.
Door: Adeline Mans
