Franska.nl

‘Ik vind mijn man te saai geworden’

 

Lisa (59) is getrouwd met Bart (66). Hij is sinds een jaar met pensioen. Omdat ze geen kinderen hebben, dacht Lisa dat het wegvallen van werk hun relatie heel goed zou doen. Helaas is het tegendeel het geval.

 

‘Bart was altijd de grootverdiener bij ons in huis. Hij was directeur van een succesvol bedrijf en voor hoe hij dat heeft aangepakt had ik altijd heel veel respect. Hij is helemaal onderaan begonnen en door hard te werken is hij steeds stapjes omhooggegaan. Met deze functie als uiteindelijke kers op de taart. Hard werken was het natuurlijk wel, en lichamelijk was hij hier steeds minder tegen bestand — dat is helaas onvermijdelijk wanneer je ouder wordt.

 

Ik merkte dat werken hem steeds zwaarder viel. Qua geld had Bart makkelijk met vervroegd pensioen kunnen gaan, maar dat ging tegen zijn principes in. Dus bleef hij net zo hard doorwerken als toen hij veertig was. Toen eindelijk het moment daar was dat hij met pensioen ging dacht ik: ‘Yes! Eindelijk wat meer vrijheid, rust en tijd voor ons tweeën.’

 

Omdat hij de grootverdiener van ons twee was, heb ik nooit fulltime gewerkt. Niet per se omdat ik daar te lui voor was, maar qua geld was het niet nodig en ik heb lang voor mijn zieke moeder gezorgd. Mijn vader is al vroeg overleden en mijn moeder een aantal jaar geleden na een lang ziekbed ook. Daar was ik ontzettend druk mee en Bart begreep dat volledig, die steunde me honderd procent hierin.

 

Omdat Bart met pensioen zou gaan, ben ik van twee dagen naar drie dagen werken gegaan. Dit hadden we van tevoren besproken, zodat we vaker weekendjes weg konden gaan. Dat deden we namelijk nooit, omdat Bart altijd heel druk was met zijn werk en het alleen maar stressvol vond om vrijdagavond of zaterdagochtend te vertrekken voor een weekendje weg. ‘Dat halen we straks allemaal in schat’, zei hij dan.

 

Dus ik had goede hoop. Maar hij is nu een jaar met pensioen en ik verlang echt terug naar de jaren dat hij “gewoon” werkte. Hij was dan wel kapot na een werkdag, maar hij was tenminste nog gezellig. En in het weekend wilde hij veel bijkomen, maar dan wel samen met mij. Met een glas wijn. Met een uitgebreid etentje. Dat zit er allemaal niet in.

 

Want Bart wil niks meer. Hij wil geen wijn, hij wil geen etentje en hij wil — voor mijn gevoel — niet eens mijn gezelschap. Hij leest veel boeken, ligt veel in bed en praat nauwelijks meer met me. En als we dan een gesprek hebben, is het vanaf zijn kant ontzettend passief. Als ik vraag waar dit aan ligt, of hij z’n werk misschien toch mist (want dat kan ik me echt wel voorstellen, dat het wennen is), zegt hij dat hij zo opgelucht is ervan af te zijn. Dat hij eindelijk rust heeft en helemaal “zen” is.

 

Ik snap daar niets van. Deze saaie man, die alleen maar wil lezen, slapen en theedrinken, is niet de man die ik ken. Bart was namelijk nooit zo. Hij was altijd “work hard, play hard” en nu krijg ik hem met moeite zijn bed uit. Toen ik na de intelligente lockdown weer eens een etentje had gepland met een stel waar we goed bevriend mee zijn, wilde hij met geen mogelijkheid mee. Moest ik alleen gaan, waar ik ontzettend van baalde want ik had me hier heel erg op verheugd. Toen ik thuiskwam lag hij al te slapen en pas de volgende dag rond het middaguur kwam hij weer uit bed. Ik vind er zo niets meer aan.’

 

 

Lisa’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.