Franska.nl

Ik vind het verschrikkelijk dat mijn dochter haar kind naar mijn ex heeft vernoemd

 

Als Jeanette de naam van haar pasgeboren kleinzoon hoort wacht haar een hele nare verrassing.

Ik zit in de hal van het grote ziekenhuis te wachten op een telefoontje van mijn schoonzoon. Boven ligt mijn dochter Thalia op de OK voor een geplande keizersnede. Een medische noodzaak, want ze was graag op een natuurlijke manier bevallen. Gelukkig is haar vriend Daan bij haar, maar ik houd het niet meer van de zenuwen. Ik weet heus wel dat ze in goede handen is, maar het blijft toch mijn kleine meid.

 

Het was zo bijzonder om haar zwanger te zien van haar eerste kindje. Het bracht me steeds weer terug naar de tijd dat ik haar verwachtte en ik nog samen met haar vader was. Onbezorgde jaren waarin we met z’n drietjes een mooi gezin vormden. Maar toen Thalia een jaar of elf was, bleek ons gelukkige leven voor mijn man niet meer goed genoeg te zijn. Hij kreeg een affaire met een veel jongere vrouw, en binnen een jaar was hij vertrokken. Een mokerslag voor Thalia, een echt papa’s kind. Maar nu er een nieuwe vrouw in zijn leven was, had papa geen tijd meer voor zijn kleine meisje. Binnen de kortste keren was mijn inmiddels ex met zijn jonge minnares getrouwd en kreeg hij een tweeling, twee jongetjes die zogenaamd al zijn tijd opslokten.

 

Tenminste, dat was het excuus als hij voor de zoveelste keer zijn afspraken met Thalia niet nakwam. Steeds vaker kwam het niet uit als ze in zijn weekend naar hem toe wilde of kwam hij niet opdagen bij haar volleybalwedstrijd. Later liet hij zelfs verstek gaan bij haar diploma-uitreiking omdat hij een belangrijk gesprek op de school van zijn zoontjes had. Hoewel ik zijn gedrag onvergeeflijk vond en talloze keren probeerde om hem te laten inzien dat hij nog een kind had, namelijk onze dochter, had hij steeds weer een slap excuus.

 

Niet gek dus dat er op een gegeven moment helemaal geen contact meer was tussen Thalia en haar vader. Heel eerlijk gezegd vond ik het wel best, want Thalia verdiende in mijn ogen een echte vader, niet eentje die alleen maar een papa wilde zijn als het hem uitkwam. Inmiddels is Thalia een volwassen vrouw en heeft ze haar leven prima op orde: een lieve vriend, een leuke baan, een eigen huisje, en ik ben apetrots op haar. Toen haar oma, de moeder van mijn ex, een jaar geleden overleed, wilde ze toch graag naar de crematie. Al die jaren had ze haar oma af en toe nog gezien en Thalia wilde graag nog een keer afscheid van haar nemen, maar daar was haar vader natuurlijk ook. Na de dienst wilde Thalia er niet zoveel over kwijt aan mij, maar ik begreep wel dat haar vader graag samen met haar wilde gaan eten.

 

Het enige dat ze er nadien over wilde zeggen was dat ze blij was dat ze was gegaan en dat ze wilde onderzoeken of er weer iets van een relatie met haar vader mogelijk was. Ik voelde alleen maar argwaan, want ik was bang dat hij haar voor de zoveelste keer zou teleurstellen. Omdat het haar irriteerde als ik ernaar vroeg, liet ik het rusten, want ik wilde absoluut geen ruzie met mijn dochter over het gedrag van haar vader. Maar moeilijk vond ik het wel. Hoewel ik blij voor mijn kind ben dat ze nu toch een vader heeft, kan ik me niet over de wrok heen zetten over wat hij Thalia heeft aangedaan. Al die keren dat ik haar ogen tijdens een volleybalwedstrijd naar de kant zag kijken om te zien of haar vader er misschien nu wel was. Het verdriet dat hij er niet was op zo’n belangrijk moment als haar diploma-uitreiking. Hoe moest ik dat nu aan een meisje van 17 uitleggen?

 

En nu worden mijn ex en ik voor het eerst opa en oma, maar ik voel niet zo de behoefte om daarom het contact met hem te herstellen. Als de baby er is zal ik me heus wel netjes naar hem gedragen, maar dat is wat mij betreft dan ook alles. Ik ben niet rancuneus, maar ik kan niet zomaar doen alsof er nooit iets is gebeurd. Wat het wordt, hebben Thalia en haar vriend zorgvuldig geheimgehouden. Thalia had me gelukkig wel verzekerd dat ze haar vader niet direct na de bevalling zou vragen om te komen, maar dat hij een paar dagen later op kraamvisite naar de baby mag komen kijken.

 

Dan gaat mijn telefoon en hoor ik in een waas dat het kindje gezond en wel geboren is. Ik haast me naar de lift en ren haastig naar de kamer waar mijn dochter haar eerstgeborene in haar armen houdt. Ik geef haar een dikke zoen en aai zachtjes het wangetje van de baby.

 

Maar als ik haar dan de naam van de baby hoor noemen, gaat mijn hart sneller kloppen en voel ik de tranen achter mijn ogen prikken. ‘Naar papa?’, vraag ik zacht en ik zie haar knikken terwijl haar ogen naar de baby staren. ‘Misschien is dit mijn tweede kans op een vader’ zegt ze dan ook nog.

 

Duizend gedachten buitelen tegelijk door mijn hoofd en in een flits zie ik opnieuw het verdrietige gezichtje van Thalia voor me als haar vader weer eens niet kwam opdagen. Gelukkig kan ik me beheersen, maar van binnen stormt het. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan te glimlachen en het lukt me zelfs om te zeggen dat ik dat heel mooi vind. Maar eerlijk gezegd vind ik het onbegrijpelijk en verschrikkelijk dat ze haar pasgeboren kind heeft vernoemd naar de man die haar zo vaak heeft laten zitten.