Ik vind dat ik recht heb op antwoorden
Laura is achter het grote geheim van haar moeder gekomen en dat maakt dat ze die niet meer in de ogen kan kijken.
‘Een paar maanden geleden is mijn vader overleden en bleef mijn moeder ontredderd achter in het huis waar ik ben opgegroeid. Na een tijdje besloot ze dat ze daar niet wilde blijven wonen; ze worstelde met te veel herinneringen en het leek haar beter om naar een kleinere woning te verhuizen. Het huis was zo verkocht en met de overwaarde kocht ze een mooi nieuwbouwappartement dat binnenkort wordt opgeleverd.
Niet alle spullen kunnen mee en daarom moet ze heel veel wegdoen. De zolder staat vol met dozen waar mijn ouders al jaren niet meer naar om hadden gekeken. Dus toen mijn moeder vroeg of ik mijn oude speelgoed wilde uitzoeken gingen er heel veel herinneringen door mijn handen over verjaardagen en sinterklaassurprises. Toen ik bijna alle dozen had bekeken viel mijn oog op een klein pakje brieven dat half achter het schot verstopt lag. Ik las de naam van mijn moeder en het adres op een envelop, maar het was geschreven in een handschrift dat ik niet herkende. Nieuwsgierig haalde ik de brief eruit maar ik schrok van de inhoud. Het was een liefdesbrief van een voor mij vreemde man aan mijn moeder.
Verward las ik verder, de woorden dansten voor mijn ogen. Hij wilde weg uit zijn huwelijk en helemaal opnieuw beginnen met mijn moeder. Hij smeekte mijn moeder om eindelijk open kaart te spelen naar mijn vader en een scheiding in gang te zetten. Geschrokken stopte ik de brief weer in de envelop en legde het stapeltje terug.
Ik was helemaal in paniek want blijkbaar had ik iets gelezen dat helemaal niet voor mijn ogen bestemd was. Mijn moeder had een affaire waar mijn vader niets vanaf wist. Aan het poststempel te zien was het in een periode dat ik een jaar of zeven was, maar ik heb nooit gemerkt dat er iets mis was tussen mijn ouders. Voor mijn gevoel waren mijn ouders dol op elkaar en ik was juist een van de weinige kinderen in mijn klas van wie de ouders niet gescheiden waren.
Toen ik naar beneden liep vroeg mijn moeder of ik koffie wilde en terwijl zij in de keuken twee bekers inschonk dacht ik koortsachtig na wat ik moest doen. Maar toen we tegenover elkaar zaten wist ik me geen houding te geven. Hoe kon ik nu zomaar met haar over koetjes en kalfjes praten terwijl ik net iets gelezen had dat mijn wereld helemaal op zijn kop zette? Met een smoesje maakte ik me uit de voeten en pas in de auto kwam het volle besef dat mijn moeder, mijn eigen moeder, was vreemdgegaan.
Met wie kon ik hier nou over praten? Het was vast niet de bedoeling dat ik deze brief ooit onder ogen zou krijgen. Maar ik kon het ook niet negeren en na een dag piekeren besloot ik om toch met mijn moeder te gaan praten. Ze schrok heel erg toen ik de brief voor haar neus legde en haar vragend aankeek. Maar toen ik haar vroeg wat de inhoud betekende zei ze afgemeten dat ze dat niet met mij wilde bespreken omdat het mij niets aan ging.
Ik wist niet wat ik hoorde. Natuurlijk ging het mij wel wat aan! Allerlei vragen spookten voortdurend door mijn hoofd. Of mijn vader ervan afwist en hoe het kon gebeuren dat mijn moeder verliefd kon worden op een ander. Wie was die man? Maar het enige wat ze zei was dat ik me er niet mee moest bemoeien. Het was allemaal te lang geleden en te pijnlijk. Maar daar nam ik geen genoegen mee. Ik wilde antwoorden, dat was toch niet te veel gevraagd?
Uiteindelijk kregen we enorme ruzie en verweet ze me dat ik haar privacy niet wilde respecteren. Dat was voor mij de druppel. Die affaire ging niet alleen over haar en een wildvreemde vent. Het ging wel degelijk ook over mijn vader en over mij. Het gezin dat mijn moeder blijkbaar op het spel had gezet. Het had mijn hele leven op z’n kop kunnen zetten en dat van mijn vader erbij.
Sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken. Ik kan haar gewoon niet meer in de ogen kijken. Mijn moeder heeft jarenlang een groot geheim met zich meegedragen en ik weet er nu van. Dan is het toch niet zo gek dat ik vind dat ik recht heb op antwoorden?’
