Franska.nl

Ik vermoed dat mijn buurjongen homo is

Niet erg, maar wel met conservatieve, gelovige ouders.

 

Voor mij staat (bijna) als een paal boven water dat mijn buurjongen homo is. Kevin—achttien jaar—komt al van jongs af aan bij ons over de vloer. In zijn kindertijd paste ik veel op hem. Tijdens zijn puberteit paste hij weer op onze kinderen. Hij is een lieve, zorgzame knaap. Knap ook. Aan zijn uiterlijk besteedt hij veel aandacht. Dat vindt hij belangrijk. Om een kroegentocht met vrienden geeft hij niets. Liever brengt Kevin bezoekjes aan musea of theater. Ik ga geregeld met hem mee, want ook daar liggen mijn interesses. Het is heerlijk om met hem op stap te gaan.

 

Teleurgesteld

We delen veel. Zo praat—of beter gezegd; klaagt—Kevin veel over zijn nogal conservatieve ouders. Zij willen niets liever dan dat hij de melkveehouderij van hen overneemt. Maar Kevin heeft helemaal niets met de agrarische sector. Alleen durft hij dat (nog) niet uit te spreken naar zijn vader en moeder, omdat hij weet dat ze ongelooflijk teleurgesteld zouden zijn. Het zou het einde van de bedrijfsvoering betekenen, want Kevin is enig kind. Een andere opvolger is er niet, ook niet in de familie. Vooralsnog durft mijn buurjongen de confrontatie met zijn ouders niet aan te gaan. Het is niet zo dat ik erop hamer, maar toch moedig ik hem wel aan hier niet te lang mee te wachten. Slecht-nieuws-gesprekken kun je immers maar zo snel mogelijk brengen.

 

Steelse blikken

Maar volgens mij is er nog iets waar Kevin mee worstelt. En dat is in mijn optiek veel belangrijker dan de beroepskeuze. Ik ben ervan overtuigd dat Kevin homo is, omdat zijn steelse blikken naar andere mannen me niet ontgaan. Dit gebeurt tijdens onze gezamenlijke culturele uitstapjes. De blosjes op zijn wangen zeggen ook genoeg wanneer deze blikken worden beantwoord. Bovendien heeft Kevin nog nooit verkering gehad met een meisje. Hij taalt er zelfs niet naar.

 

Uit de kast komen

Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan, omdat ik me niet wil opdringen en ook omdat ik niet weet of hij dat zou waarderen. Het is een lastige situatie, complex ook, want—mocht ik het bij het rechte eind hebben—dan is er nog een belangrijk feit waarmee Kevin zijn ouders zou teleurstellen. Ik ken hen als mijn broekzak en weet dat het een enorme domper zou zijn wanneer hun zoon uit de kast zou komen. Naast het feit dat ze behoorlijk conservatief zijn, speelt het Rooms-katholieke geloof een grote rol in hun leven. Ondanks dat onze huidige paus niet per definitie tegen homofilie is, horen twee mensen van hetzelfde geslacht niet het bed met elkaar te delen. Althans, dat is hun mening.

 

Zelf uit laten zoeken?

Dus, ik zie niet alleen mijn buurjongen worstelen. Ik doe het ook. Moet ik hem voorzichtig, maar toch op de man af vragen of hij misschien op jongens valt? Of is het wijs om Kevin het op zijn eigen manier te laten uitzoeken? Het kan ook zomaar zijn dat hij er voor zichzelf nog niet uit is. En bemoeizuchtig wil ik al zeker niet zijn.

 

Stap voor stap

First things first? Is het wellicht beter dat hij eerst zijn ouders duidelijkheid geeft over de niet-boerderijovername? Misschien is dat het beste. Stap voor stap. In aanloop naar (nog) een verwachting waar hun zoon niet aan voldoet. Maar misschien sla ik de plank ook wel mis. Hoewel ik het me haast niet kan voorstellen. Kevin weet dat hij alles aan me kan vertellen, dat is iets wat ik hem geregeld zeg. En daar laat ik het voorlopig ook maar bij. Dat lijkt me het beste.