Ik snap mannen niet, maar dit al helemáál niet!
Het is zo’n onverwoestbaar beeld: vrouwen kunnen niet autorijden. Ik verander dat graag in: mannen kunnen het niet hebben als vrouwen wél auto kunnen rijden.
En ik weet het hè, er zijn mannen die het allemaal niks kan schelen
Die helemaal superzen in hun afzichtelijke rammelbak door het leven rijden. Maar voor het overgrote deel is bij mannen de auto een verlengstuk van hun… nou ja, je weet wel. Helemaal prima hoor, zowel de rammelbak als de autominnende man, alleen wat ik niet begrijp – en heel irritant vind – is het volgende:
Het pertinent níet kunnen hebben als een vrouw ze eruit rijdt bij een stoplichtwedstrijdje. En dan de vrouw, in dit geval mij, achtervolgen tot aan huis of klemrijden. Nee, maar even serieus, waarom doen mannen dat?! Is hun ego dan echt zo groot en iets anders zo klein?
Kijk, mijn eerste auto was een Fiat Panda
No way dat je daar ook maar iemand mee voor kunt blijven. Sterker nog, met een fikse tegenwind was zelfs een vrachtwagen inhalen al een uitdaging.
En van je laten horen kon ook al niet. Ik heb een keer héél boos op mijn toeter gedrukt toen ik in de spits werd afgesneden door een dikke BMW. Alleen klonk mijn toeter niet als ‘TOEEEETTT, ga aan de kant schobbejak!’, maar eerder als iets in de zin van ‘PIEPPP, sorry dat ik besta…’ Bijkomend voordeel was wel dat ik compleet de slappe lach kreeg van die miezerige toeter, zodat ik de BMW-bestuurder op slag vergat.
Maar nu heb ik dus een wolf in schaapskleren
Een op het eerste gezicht normale auto. Niet groot, niet klein en vooral heel blauw. Maar oei! Als je het gas intrapt, springt hij vooruit. De eerste keer schrok ik me rot. De tweede keer had ik het stoplichtwedstrijdje gewonnen.
Ik geniet daar gewoon van. Een beetje loeren over je dramatisch grote zonnebril, het contact maken en weten: let’s go. En uiteraard zijn er genoeg keren te noemen dat ik dik verlies. Prachtig, het was immers een mooi spel. Een beetje leven op zo’n saaie dinsdag. Maar als ik wel win? Dan grijns ik van oor tot oor. Dat doet die turbo van mij toch maar mooi.
Ik doe nog maar een rondje
Dat is wat ik laatst dacht toen een gozer me vanaf de snelweg bleef volgen naar huis. Natuurlijk kun je toevallig bij hetzelfde dorp als ik eraf moeten. Maar moet je dan ook via 1001 bochtige weggetjes waar nooit iemand rijdt naar een huis in het bos? Hm, dat geloof ik dan weer niet.
Dus deed ik voor de zekerheid een rondje dorp. Om tenslotte maar stil te gaan staan op een parkeerplaats met veel mensen in de buurt. Toen taaide de man af. Zielig en vooral ook eng. En dit is echt niet de eerste keer hoor! Je gewoon van de weg duwen behoort ook tot de opties.
Gelukkig is er licht aan de horizon, voor de man…
Met de huidige aantallen elektrische auto’s op de weg valt er namelijk niet meer zoveel te winnen. Benzine legt het sowieso af tegen elektrisch. Tenzij je Max Verstappen heet, met zijn RB19.
