Ik raak paranoia van de THT-datum
Zeg wijn, snacks of haute cuisine en de smulpapen van online foodmagazine FavorFlav weten waar te drinken, hoe het te eten en wat te koken. Dit keer serveren onze cheffies je: THT-datum.
In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: de kwestie van het tenminste-houdbaar-tot en het te-gebruiken-tot.
Happening van jewelste
Op zondag eten wat er nog te eten valt. Ik ken mensen die warme herinneringen hebben aan restjesdag, ik ben niet zo’n mens. Bij ons betekende restjesdag dat er eigenlijk niets meer in huis was maar dat er toch gegeten moest worden. Zo niet bij mijn wederhelft. Daar is restjesdag een happening van jewelste. Je rolt van een goddelijk restje garnalen begeleid door een huisgemaakte dragonmayo verder naar een combi van lamskoteletten en entrecote zo met je neus de chocolademousse in. Dan begrijp ik wel dat je van de restjes bent. Ik gun iedereen een restjesdag zoals bij hem thuis, inclusief mezelf.
Een luchtje aan
Mijn gebrek aan enthousiasme voor restjesdag combineert lastig met mijn paranoia rondom de houdbaarheidsdatum. Op de THT-dag bekruipt me al het gevoel dat ik gefopt word, want wat is de criteria voor de laatste dag van houdbaarheid? Misschien dat het ontbindingsproces al wel in volle gang is. Dan heb je ook nog de kwestie van het tenminste houdbaar tot en het te gebruiken tot en you lost me completely op dat punt. Als iemand dan nog begint te roepen dat ik moet ruiken aan etenswaar om zelf te bepalen of iets nog te vreten is (pardon mijn taalgebruik), dan zou ik zweren dat er overal een luchtje aan zit. Van de sla tot de kwark en de doorbakken kip.
Als ik twijfel over de eetbaarheid van levensmiddelen maar het uit plichtsbesef toch verorber, dan hou ik angstvallig urenlang mijn maag in de gaten, want ik heb van horen zeggen dat een voedselvergiftiging zich binnen vier uur uit. Niet dat ik dit ooit gehad heb trouwens, ik weet alleen niet of dit ligt aan mijn zorgvuldigheid rondom data of het feit dat iets nog prima te consumeren was en ik dus een aansteller ben.
Vermoeiende combinatie
Het punt is dat je bij gebrek aan een fatsoenlijke restjesdag in combinatie met paranoia rondom houdbaarheid de vleesgeworden nachtmerrie bent van iedereen die een hekel heeft aan verkwisting. Laat ik dat toevallig zelf zijn, waardoor je een hele vermoeiende combinatie krijgt. Ik wil in theorie de weldoener zijn die nooit iets in de kliko gooit, maar in de praktijk schuif ik bij gevaar op verpieterde sla de zak bij het vuilnis.
Verknipte THT-geest
Maar ik ga een challenge aan, ik ga mijn keuken Marie Kondo-en. Dit is een dubbele uitdaging, want ik krijg het altijd heel erg op mijn heupen van deze vrouw en haar methodes. Je keuken Marie Kondo-en is de vrije vertaling voor een opruimbeest of bewaargoeroe worden. Hier sta ik dan weer wel voor open. Verder introduceer ik de restjesdag waarbij we ook daadwerkelijk restjes in huis hebben. Op de laatste dag voor de boodschappen moet met alles wat nog in huis ligt iets culinair-derigs gebakken, gebraad, gestoomd of gestoofd worden.
Zou mijn verknipte THT-geest dan toch een ware bewaargoeroe kunnen worden? Voor de zekerheid toch even mijn koelkast spiegelen op datum.
