Gisteren stuurde een vriendin me iets met de opdracht erbij: ‘Zoek de dropsleutel!’ Moet je voor de grap eens kijken:
Ik moet inburgeren
Want anders gaat er iets mis in de communicatie. Die generatiekloof wordt met de dag dieper als ik niet uitkijk. Benieuwd of jij dit ook hebt.
Ik zat laatst te denken dat het hele communiceren tussen die jonkies en mij wel heel veel van mijn aanpassingsvermogen vergt. Eigenlijk moet ik verdorie een soort van inburgeren in eigen land. Heb jij dat gevoel ook wel eens?
Koffie ‘zetten’, een telefoonnummer ’draaien’, de kachel ‘aansteken’. Ik spreek een taal die zij helemaal niet herkennen. Nummers draaien? Waar moet je aan draaien dan? Koffie zet je niet, maar maak je…
Om op een gegeven moment niet te vereenzamen zal ik me dus toch moeten aanpassen. Al vind ik het juist steeds leuker worden om lekker knus in die herinneringen aan die lekker overzichtelijke tijd van vroeger rond te rollen.
Ik kan wel bezig blijven met lollige woorden aan ze uitleggen, maar de begrijpende knikjes over en weer van die kleintjes vallen me heus wel op, als ik weer eens denk leuk bezig te zijn en begin over de kolenkit, een schepje Buisman of een kruik mee naar bed.
Door: Franska
