‘Ik mocht geen afscheid nemen van mijn biologische vader’
‘Het verhaal was dat mijn vader en mijn moeder een korte tijd samen waren, maar dat zijn ouders, die zeer vermogend waren, mijn moeder niet goed genoeg vonden.’
‘Een paar weken nadat ze onder druk van zijn ouders uit elkaar waren gegaan kwam mijn moeder erachter dat ze zwanger was en toen besloot ze dat ze mij dan maar in haar eentje op zou voeden. Ze was altijd heel eerlijk over wie mijn vader was en als ik wilde zou ze me helpen om hem te vinden. Maar omdat mijn moeder uiteindelijk trouwde met een heel lieve man en ik een fijne stiefvader kreeg, had ik die behoefte nooit zo erg.
Pas na de dood van mijn moeder werd ik nieuwsgierig naar wie mijn biologische vader was, naar van wie mijn karaktertrekken kwamen die ik niet in mijn moeder herkende. Ik wist zijn achternaam en waar zijn familie vandaan kwam maar het duurde nog wel een tijdje voor ik de moed had om contact te zoeken. Ik weet nog dat ik eind vorig jaar belde naar het familiebedrijf waar hij, net als zijn eigen vader, uiteindelijk directeur van was. Met een smoesje kletste ik me langs zijn secretaresse en toen ik hem aan de lijn kreeg hoorde ik een warme stem. Trillend van de zenuwen legde ik hem kort uit wie ik was en vroeg ik hem of ik een keer koffie met hem mocht drinken. Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn, maar hij stemde toe.
We spraken af bij een restaurant en toen ik zijn gezicht voor het eerst zag herkende ik mijn eigen trekken er direct in. Het was heel raar, maar ook heel erg vertrouwd tegelijk. Hij was stomverbaasd dat ik bestond, want blijkbaar had mijn moeder nooit meer contact met hem gezocht uit trots over wat zijn familie haar had aangedaan. We hebben heel lang zitten praten en aan het einde van de avond zei hij dat hij heel blij was dat ik contact met hem had opgenomen, maar dat zijn familie nog van niets wist. Natuurlijk wilde hij me niet voor hen verborgen houden, maar ik moest begrijpen dat het nieuws van mijn bestaan als een bom in zou slaan.
Uiteindelijk ben ik bij hem thuis geweest en heb ik zijn vrouw en dochter leren kennen. Maar een hartelijke ontmoeting was het niet. Ik kreeg het gevoel dat ze me maar een indringer vonden want ze waren nogal vijandig. Mijn vader zei dat ik ze tijd moest geven om aan het idee van mijn bestaan te wennen, maar die tijd werd me helaas niet gegund. Want tot mijn grote verdriet overleed mijn vader kortgeleden totaal onverwacht aan een hersenbloeding.
Op die bewuste dag werd ik door zijn secretaresse gebeld, zij had instructies gekregen dat ze contact met mij op moest nemen als er iets met hem zou gebeuren. Ze vertelde dat hij in het ziekenhuis lag en dat het niet lang meer zou duren. Ik ben meteen in de auto gestapt en naar hem toe gereden, maar toen ik voor de deur van zijn kamer stond werd ik door zijn vrouw tegengehouden. Ze wilde niet dat ik naar binnen zou gaan, want ik had daar toch zeker niets te zoeken? Ze keek me aan met haar koude blauwe ogen en zei dat mijn komst hem alleen maar verder van streek zou maken en ze had al genoeg aan haar hoofd. Die bastaarddochter uit zijn vorige leven hoefde ze er nu niet bij te hebben.
Sprakeloos keek ik haar aan. Maar hoe ik haar ook smeekte om nog een keer, al was het maar voor vijf minuten, met mijn vader samen te kunnen zijn, ze was niet van plan om mij bij zijn bed toe te laten. Uiteindelijk ben ik naar de behandelend arts gegaan, maar ook hij kon weinig voor me betekenen, omdat ik officieel nog nergens als zijn dochter bekend stond. Overstuur ben ik uiteindelijk weer naar huis gegaan en ik was ontroostbaar toen ik van zijn secretaresse hoorde dat hij diezelfde avond nog was overleden. Een uitnodiging voor zijn uitvaart kreeg ik niet en op mijn telefoontjes, brieven en e-mails wordt door zijn vrouw en dochter niet gereageerd. Voor hen besta ik niet.
Soms denk ik dat ze bang zijn dat ik een deel van de erfenis wil opeisen, maar daar ben ik helemaal niet in geïnteresseerd. Ik wilde alleen weten wie mijn echte vader was. En juist toen ik hem eindelijk in mijn leven had werd hij voor een tweede keer van me afgenomen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
