Ik mis haar ook
De beste vriendin van Benthe is door een verkeersongeval om het leven gekomen. Maar de buitenwereld heeft niet veel aandacht voor haar verdriet…
‘Het is een grauwe dag. Ik kijk naar buiten en zie dat de tuin er maar triest bij ligt. De uitgebloeide bollen van de hortensia kleuren bruin en het lijkt alsof er nooit meer frisse groene bladeren aan de bomen komen. In een flits zie ik uit mijn ooghoek een klein vogeltje op de tak van de laurier landen. Een prachtig klein beestje met een vuurrode vlek op zijn borst. Het vogeltje is al een tijdje een vaste gast in mijn tuin.
Het geeft me altijd een troostend gevoel om het roodborstje te zien. Alsof het mij een groet komt brengen, van mijn vriendin Josien die ik zo verschrikkelijk mis. Omdat ze vorig jaar bij een verkeersongeval om het leven kwam.
Het was prachtig warm weer en ik was bezig in de tuin toen de telefoon ging. Ik hoorde de stem van haar man aan de andere kant van de lijn maar ik begreep niet goed wat hij nou precies tegen me zei. In paniek hoorde ik hem zeggen dat Josien door een auto van haar fiets was gereden. De bestuurder had haar niet gezien. Ze was op slag dood. Ik vroeg automatisch of ik iets kon doen. Maar dat hoefde niet, zijn zus en haar broer waren er al om hem helpen. In trance hing ik op, alsof ik droomde en straks wakker zou worden uit deze nachtmerrie.
De uitvaart was prachtig. De kist was bedolven onder rozen, haar lievelingsbloemen. Er werden foto’s getoond van de hoogtepunten uit haar leven. Vakantiekiekjes van vroeger met haar broer en ouders voor de tent, haar trouwfoto, de geboorte van haar kinderen en die laatste foto die van haar gemaakt is. Niks bijzonders eigenlijk, een foto van een trotse moeder met haar zoon en dochter. Maar die foto is onvervangbaar.
Josien was een zus, een echtgenote en een moeder. Maar ze was ook mijn beste vriendin die ik zo verschrikkelijk mis. De eerste weken kwam ik nog regelmatig bij haar man en kinderen thuis. Met een pan soep of om even een wasje voor ze te draaien. Maar na verloop van tijd was dat niet meer nodig. Ze hadden een hulp in de arm genomen en probeerden het gewone leven weer een beetje op te pakken. Maar ik vond het zo fijn om in haar huis te zijn. Omringd door haar gezin en haar spullen voelde het of ze nog een beetje bij me was.
Ook ik probeer weer wat van mijn dagen te maken. Maar het is zo ongelofelijk moeilijk want het gemis hangt als een donkere sluier om mij heen. Af en toe kijk ik naar foto’s van Josien en mij op mijn telefoon. Van onbezorgde weekendjes weg en gezellige stedentrips die we samen maakten. Ik lees korte appjes terug en voel de tranen over mijn wangen glijden.
Het is eenzaam om te rouwen om je overleden beste vriendin. Niemand die aan me ziet hoe erg ik haar mis of na al die maanden nog aan me vraagt hoe het nu met mij gaat. Het voelt alsof ik achteraan moet sluiten in het verdriet om haar. Alle aandacht gaat heel terecht uit naar haar man, kinderen en verdere familie. Maar ik, haar beste vriendin, ik weet niet zo goed waar ik met mijn verdriet naartoe moet en dat maakt dat het rouwen om haar zo eenzaam voelt.
De afgelopen maanden fladderde het roodborstje vaak mijn tuin in op momenten dat ik aan Josien dacht. Alsof het me wilde troosten, geruststellen zelfs. In gedachte vertel ik het vogeltje dat het goed gaat met haar kinderen en dat ik haar zo mis. Na een paar minuten vliegt het meestal weer weg. Tot de volgende keer dat het me weer een bezoekje brengt en ik weer even het gevoel heb dat Josien bij me is en ik niet zo alleen hoef te zijn in mijn verdriet…’
