Franska.nl

Ik mag nooit op de kindjes van mijn stiefdochter passen

Drea dacht altijd dat ze een goede band met haar stiefdochter had, tot er een kleintje wordt geboren…

 

‘Zoals altijd zwaai ik net zo lang naar de auto van Laura tot die de hoek omrijdt. Ik zie het blije en verhitte gezichtje van de kleine Lucas in zijn kinderzitje op de achterbank. Het zoontje van mijn stiefdochter is inmiddels twee en een heerlijk jongetje. Zijn zusje Mila ligt in de Maxi-Cosi voorin al heerlijk te slapen. Het was een hele fijne middag met de kleintjes in huis. Mijn man en ik verheugen ons altijd enorm op de komst van de kleinkinderen en doen er alles aan om het hen naar de zin te maken.

 

Voor Laura is het dan ook wel erg druk; een jong gezin, vier dagen werken en haar vriend die onregelmatige diensten draait, waardoor ze er vaak alleen voor staat. En zeker nu de baby er is, zijn de gebroken nachten ook weer terug. Ik zag aan haar smalle gezicht met donkere kringen onder haar ogen dat het hoog tijd is dat ze een paar nachten echt kan uitrusten. Maar aanbieden om een paar dagen op de kinderen te passen, doe ik niet meer. Want het antwoord weet ik toch al.

 

Toen Lucas werd geboren, waren mijn man en ik natuurlijk door het dolle heen, maar omdat zijn ex, de moeder van Laura, nog steeds verbitterd is, hield ik me bewust op de achtergrond. Ik had met mijn man afgesproken dat ik mezelf geen ‘oma’ zou noemen, maar gewoon Drea zou zijn. Dat lag allemaal nog veel te gevoelig na de lange vechtscheiding tussen mijn man en zijn ex. Hoewel het al ruim 15 jaar geleden is dat ze uit elkaar gingen, wil zij nog steeds niet in dezelfde kamer zijn als mijn man. Die hele situatie was ook erg pijnlijk voor Laura, enig kind en bovendien nog in de puberteit. Ik vond het juist hartstikke leuk om een stiefdochter te hebben. Zelf heb ik nooit kinderen gekregen en toen ik Laura’s vader leerde kennen, was ik al te oud om moeder te worden.

 

Het duurde dan ook lang voordat ik een beetje Laura’s vertrouwen had gewonnen en ze mij naast haar vader duldde. De laatste jaren had ik het gevoel dat we wel naar elkaar waren toegegroeid. Niet dat we moeder-dochterdingen deden; dat ging ze altijd uit de weg. Maar als ze bij ons was, hing er wel altijd een ontspannen sfeer. Toen ze op kamers ging, maakte ik haar gordijnen en ik hielp natuurlijk schoonmaken toen ze met haar vriend hun eerste eigen huisje vond. We wonen niet bij elkaar in de buurt en ik stelde vaak voor dat Laura en haar vriend bij ons zouden blijven slapen. We hebben ruimte zat, maar ze zeiden altijd dat ze best dat ene uurtje naar huis konden rijden als ze bij ons op bezoek waren.

 

Sinds de komst van Lucas kwamen ze niet zo vaak meer. Ergens snapte ik dat ook wel, want het is toch een hele rit voor zo’n kleintje. Zo vaak bood ik aan om naar hun huis te komen om op te passen, maar steeds was er wel weer een reden waarom het niet hoefde. Ook zeiden mijn man en ik keer op keer dat ze Lucas ook bij ons konden laten, zodat Laura en haar vriend door konden rijden voor een weekendje weg. Een beetje quality-time zou hen goed doen, en wij hadden het fantastisch gevonden om op het ventje te passen. Maar telkens was er weer een reden waarom het niet doorging, een grote teleurstelling voor mijn man, maar ook voor mij.

 

Het is steeds hetzelfde liedje: als er iets met de kindjes zou zijn, dan is ze niet in de buurt. Wat nou als ze ziek worden of heimwee krijgen? Maar ook al ben ik zelf geen moeder, ik weet heus wel hoe ik een kleintje moet troosten, een flesje moet geven of een schone broek moet aantrekken. Talloze keren heb ik op de kinderen van mijn zus gepast toen ze nog heel klein waren. En ik woonde ook niet bij haar in de buurt, maar zij deed tenminste niet zo moeilijk.

 

Nu de kleine Mila er is, vraag ik het maar niet meer. Laura zal het nooit hardop zeggen, maar het komt er altijd op neer dat het antwoord toch ‘nee’ is. Het doet mijn man en mij veel verdriet dat we de kleintjes blijkbaar alleen onder toezicht van hun moeder mogen zien. Het is gewoon pijnlijk, alsof wij er als grootouders niet toe doen. Ik dacht dat ik een goede band met mijn stiefdochter had, maar daar begin ik nu toch steeds meer aan te twijfelen.’