Ik lijd aan het Parijs-syndroom
Ah, oui oui, Paris. De cité de l’Amour. Nou, voor mij niet hoor. Ik vind het de stomste stad die er is.
Ja, echt. En elke keer als ik dit zeg krijg ik heel wat verbaasde blikken. ‘Dat méén je niet, Parijs is zó leuk!’ ‘Hoe kán je die stad nou stom vinden?’ En dan vertel ik dat het enige wat ik leuk vind aan Parijs Disneyland is, en dat ligt niet eens echt in Parijs dus dat telt niet. Heel Parijs vind ik gewoon niet leuk.
Het stinkt. De mensen zijn onaardig. Het is gigantisch duur. De Eiffeltoren is niet zo bijzonder. Had ik al gezegd dat het stinkt? Het is er vies. Vaak reageren mensen dan dat ik niet de leuke plekjes heb gezien. Ah ja, dáár zal het aan liggen. Ik ben inmiddels zes keer in deze stad geweest en ik vond het elke keer weer meer tegenvallen, maar als ik jouw persoonlijke tips had opgevolgd dan had ik het natuurlijk wel onwijs leuk gevonden. Hmm… Ik denk het toch niet.
En ik ben dus niet de enige die zo over Parijs denkt, hoor. Het kan zelfs nog veel erger. Wanneer je echt aan het Parijs-syndroom lijdt kan je er zelfs lichamelijke klachten aan overhouden. Wat? Ja, het Parijs-syndroom bestaat echt. Ik quote Wikipedia even: ‘a condition exhibited by some individuals when visiting or going on vacation to Paris, as a result of extreme shock at discovering that Paris is not as beautiful as they expected.’ Zó herkenbaar.
De eerste keer dat ik naar Parijs ging, had ik namelijk heel hoge verwachtingen. Dit kon toch alleen maar hartstikke goed gaan? Wat een deceptie. Dat vond Japanse psychiater Hiroaki Ota ook, die in de jaren 80 met het Parijs-syndroom kwam. De symptomen zijn overigens niet mals: een acute gedesillusioneerde staat waarin je verkeert, hallucinaties, het idee hebben te worden achtervolgd, depersonalisatie, angstaanvallen, duizeligheid, zweetaanvallen en overgeven. Nee, dat zijn geen symptomen die je willen hebben hoor.
Dus voor mijn eigen gezondheid blijf ik maar ver uit de buurt van Parijs. Niet dat ik er momenteel heen kan, maar dat vind ik dus helemaal niet erg. Geef mij maar Amsterdam… Dat is mooier dan Parijs. O, Johnny Jordaan, tekst naar m’n hart.
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
