Franska.nl

Niet om op te scheppen hoor, maar ik was heel lang de beste van de klas. En echt niet alleen in tekenen. Ook in rekenen. En taal. Dus het begon allemaal best goed, qua school en leren. Zo goed dat ik zelfs op de HBS nog zat te twijfelen wat ik zou gaan studeren, want ook op de middelbare school ging het van een leien dakje. Niet met aardrijkskunde of geschiedenis, maar dat werden in elk geval geen onvoldoendes.
 
Tot ze ineens met dat logaritmetabel-boekje aan kwamen zetten. Waar ik tot op de dag van vandaag de ballen van begrijp en ook tot op de dag van vandaag nog steeds geen flauwe notie van heb welk nut zo’n ding heeft. Ik heb die dingen in al die jaren dat ik werk nog nooit nodig gehad. En problemen genoeg tegengekomen, maar om daar nou dat boekje met die rare lange getallen bij te slepen?

Dus het kwam allemaal door die totaal overbodige logaritmen dat het leren niet meer prioriteit één was. Ik was de draad volledig kwijt. Oh wacht, moet ik ook de hormonen even niet vergeten, laten we eerlijk zijn.

Die verschenen zo ongeveer op dezelfde dag als die idiote logaritmetabel. En trouwens, ineens waren er ook best wat leuke jongens in de buurt. En make-up en leuke muziek. En leuke kleren. Hotpants en minirokjes. Tadaa…!
 
Het leren stond in één klap op plan twee. Soms ook misschien wel plan twaalf. Of twintig. Tekenen niet. Dat ben ik stug vol blijven houden. Met leren had ik even een inhaalslagje nodig. Dus toen het tegen examentijd liep heb ik mezelf met alle boeken opgesloten op m’n kamertje en ben ik helemaal bij pagina één opnieuw begonnen. Ik had precies uitgerekend hoeveel pagina’s ik per dag moest doen om op tijd voor het examen klaar te zijn. En jawel hoor: geslaagd. Weliswaar met de hakken over de sloot. Allemaal door dat stomme Duits en handelsrekenen. En een beetje vanwege de hormonen. Maar dat papiertje was belangrijk. Hoewel, er heeft nooit meer iemand naar gevraagd. Offer je daar je kostbare tijd voor op. Allemaal voor niks.