Ik kan het maar niet verkroppen dat zij mijn plek heeft ingenomen
Een paar jaar geleden is Antoinette gescheiden. Sinds een tijdje heeft ze haar leven weer op de rit. Maar toch blijft er iets aan haar vreten.
Inmiddels is het alweer een tijd geleden dat Guido en ik na een huwelijk van 23 jaar uit elkaar gingen. Op een doordeweekse avond zei hij uit het niets dat hij het niet meer zag zitten om samen met mij oud te worden.
Natuurlijk was ik er kapot van. Ik dacht dat we samen in een dipje zaten. Als je al zo lang bij elkaar bent is het toch normaal dat je af en toe een beetje langs elkaar heen leeft, niet meer zo vaak zin in seks hebt en soms in stilte met elkaar zit te eten?
Guido was duidelijk. Hij had er goed over nagedacht en vaak genoeg geprobeerd om met me te praten ‘om te zorgen dat het tussen ons weer anders zou gaan voelen’, zoals hij dat noemde. Hij miste de intimiteit. Want ik was voor hem meer een aardige kennis geworden dan zijn vrouw. Harde woorden die als zweepslagen voelden.
Radeloos was ik. Voor de vorm zijn we nog in relatietherapie geweest. Maar ik denk dat Guido dat meer deed om zijn schuldgevoel af te kopen. Onze kinderen woonden al op kamers, dus die hadden al hun eigen leven. Guido verhuisde tijdelijk naar een vakantiewoning tot ik een eigen plek had gevonden die ik met mijn salaris kon huren.
Ik bleef achter met een gebroken hart in een leeg huis. Gelukkig kon ik altijd terecht bij mijn beste vriendin Julia. Haar man had haar ook verlaten, dus Julia wist precies hoe ik me voelde. Zij hielp me met de verhuizing naar mijn appartement, kookte voor me toen ik mezelf van verdriet verwaarloosde en hield me op de been.
Maar de afgelopen maanden voelde ik dat er iets in onze vriendschap veranderde. Ze werd afstandelijker, kribbig zelfs. Ze vond dat ik nu maar eens klaar moest zijn met mijn verdriet over mijn verloren huwelijk. Als ik haar vroeg om iets af te spreken kreeg ik altijd een vaag appje terug, dat ze weer eens geen tijd had. Ik snapte er niets van. Het leek wel of ze iets voor me verborgen hield.
Tot het uitkwam. Want natuurlijk komt het uit als je beste vriendin een verhouding heeft met je ex-man. Ze waren gelukkig wel zo “netjes” om me zelf op de hoogte te brengen. Via een e-mail. Dat het nu eenmaal gebeurde. Dat ze er niets aan konden doen, maar dat het gevoel te sterk was. En meer van dat gewauwel. Opnieuw was ik wanhopig, maar mijn beste vriendin was er niet meer om me te steunen.
Julia en Guido lieten er geen gras over groeien. Via mijn kinderen hoorde ik dat Julia al na een paar weken bij mijn ex was ingetrokken. Ze woont nu samen met hem in ons oude huis en slaapt in de kamer waar mijn kinderen zijn geboren. Ze is gastvrouw voor onze vrienden en heeft eigenlijk geruisloos mijn plek ingenomen.
Dat Guido een nieuwe relatie zou krijgen, daar had ik wel rekening mee gehouden, maar dat dat met mijn beste vriendin zou zijn, dat kan ik gewoonweg niet verkroppen.
