Franska.nl

‘Ik heb zo’n spijt dat ik bij mijn schoonmoeder ben ingetrokken’

Het leek zo’n goed idee toen Liesbeth samen met haar vriend tijdelijk bij haar schoonmoeder introk omdat hun huis nog niet klaar was, maar inmiddels is de sfeer om te snijden.

‘Toen ik het hoofd van Hein op Tinder voorbij zag komen trok hij meteen mijn aandacht. We bleken een match en na een paar weken van appen en bellen besloten we dat het tijd werd om elkaar eens in het echt te zien. Ik was heel erg zenuwachtig toen ik uit de trein stapte en hem op het perron zag staan. Ik was al een paar jaar alleen met Linde, mijn dochter, en liet niet zo snel iemand in ons kleine wereldje toe. We hadden samen al het nodige meegemaakt nadat ik erachter was gekomen dat de vader van mijn kind een dubbelleven leidde. Maandenlang logeerden we bij verschillende vrienden omdat ik maar geen eigen huisje vond, tot ik eindelijk van de gemeente een woning kreeg toegewezen. Daarom wilde ik haar leven niet verder overhoophalen. 

 

 

Linde stelde zelf voor om een profiel op Tinder voor me aan te maken want ze vond dat het voor mij wel weer eens tijd werd voor de liefde. Superlief natuurlijk, maar ik vond het ook doodeng. Want wie weet wat voor gekken er op zo’n datingsite zaten. Maar toen Hein daar op het perron naar me toe kwam lopen voelde het meteen goed. Na een jaar heen en weer reizen besloten we ervoor te gaan en zouden Linde en ik van Brabant naar het noorden van het land verhuizen om samen met Hein aan een nieuwe toekomst te beginnen. Het appartement van Hein was te klein voor ons drieën dus toen we de kans kregen om een nieuwbouwhuis te kopen grepen we die met beide handen aan. Maar om de financiering rond te krijgen moest Hein zijn eigen woning verkopen en zouden we eerst een tijdje huren. Maar een geschikte woning kost in dit deel van Nederland zoveel meer dan de hypotheek die we ons konden veroorloven. 

 

 

Het leek zo’n goed idee toen Hein voorstelde om een tijdje bij zijn moeder te gaan wonen. Zij was na de dood van Heins vader alleen achtergebleven in het huis waar Hein en zijn broers waren opgegroeid. We zouden op de bovenste etage drie kamers voor onszelf hebben en spraken af om alleen samen te eten. Dat was voor zijn moeder wel zo gezellig en wij zouden dan wel onze privacy hebben als we boven ook een soort van huiskamer hadden. Het zou ons ook heel veel geld schelen omdat we nu geen dubbele lasten hadden. Geld dat we goed konden gebruiken voor de aanleg van de tuin en de inrichting van ons huis.

 

 

Maar het liep allemaal anders dan ik verwacht had. De moeder van Hein bleek helemaal niet die lieve moeder te zijn, maar een vileine vrouw met een naar karakter. Om de haverklap staat ze nu boven met een of andere flauwekulvraag en loopt dan zo onze woonkamer in. Bovendien verwacht ze eigenlijk dat ze iedere avond gewoon aan kan schuiven voor het avondeten, terwijl ik ook een zware baan heb. En dan klaagt ze dat het eten te zout is of dat ze niet van exotische dingen houdt. 

 

 

Als ik er met Hein over wil praten dan wuift hij mijn bezwaar weg. Zijn moeder bedoelt het niet zo kwaad als ze het zegt. En het is voor haar toch ook gezelliger als we ’s avonds wat meer met elkaar zijn na al die jaren alleen in dat grote huis. En het is toch maar voor een paar maanden? Maar inmiddels heb ik het gevoel dat ik op eieren moet lopen en heeft mijn dochter huiduitslag van de stress. Door allerlei problemen is de oplevering van het nieuwe huis weer een paar weken uitgelopen. Die mededeling kwam als een mokerslag, want ik weet echt niet hoe lang ik het hier nog volhoud. Hein probeert de kool en de geit te sparen, maar hij ziet gewoon niet dat zijn moeder een spelletje speelt en dat doet me denk ik nog wel de meeste pijn. 

 

 

Voor mijn gevoel zit ik gevangen en kan ik geen kant op, want nu zomaar uit deze relatie stappen kan niet. Ik houd van Hein en wil hem niet kwijt. Terug naar Brabant kan ik niet want ik kom nooit meer in aanmerking voor een sociale huurwoning en een duur huurhuis kan ik niet in mijn eentje betalen. En ik moet er niet aan denken om samen met mijn dochter weer van het ene huis naar het andere te moeten zwerven. Dus ik probeer het nog even vol te houden en te hopen op betere tijden. Maar of me dat gaat lukken weet ik echt niet.’