Ik heb les gehad

 

‘Een dag niet geleerd is een dag niet geleefd’ is een van m’n lijfspreuken. Ondanks het ophokken heb ik tussendoor toch nog het een en ander geleerd.

 

 

M’n vriendin zei een keer, toen er iemand op het werk afscheid nam: ‘Wat een vreselijk mens was dat zeg, blij dat ze weg is. En het ergste is, ik heb nog niet eens iets van haar geleerd.’ Dat zette me aan het denken. En waarschijnlijk is daar ook m’n lijfspreuk vandaan gekomen. Dat m’n vriendin er zelfs bij vervelende mensen op zat te letten of ze nog iets van ze kon leren. Dat is toch wel het toppunt van slim.
 

Best veel geleerd zelfs, deze afgelopen ophoktijd 

 

Als je zo verplicht extra veel thuiszit, zie je veel meer van je katten dan normaal. En zij van mij ook natuurlijk, maar daar hoor je ze niet over. Ik heb nog wat dingen van ze geleerd ook. Zij niet van mij natuurlijk. Niks pootje geven voordat ze een snoepje krijgen. Dus die circusact kan ik shaken.
 
Ik zag Sippi (het mannetje) voor de zoveelste keer weer eens uitgestrekt midden in de keuken op de grond liggen. Op z’n rug uiteraard, want dat is z’n favoriete standje. Terwijl ie al de rust zelve was, ging ie zich ook nog eens ongegeneerd gapend uit liggen rekken. Wat me opviel, was dat ie daarbij zelfs alle tenen van z’n vier pootjes spreidde. Uitrekken is heel goed voor je, dat is me vaak verteld, maar ik was nog niet op het idee gekomen om daarbij ook meteen vingers en tenen mee te nemen. Heerlijk! Moet je eens proberen. Zo ver mogelijk spreiden, alle twintig. Doe ik nu iedere ochtend voordat ik opsta.
 
Vergeten en vergeven, dat kan onze Sip ook heel goed. Ik had hem aan z’n nekvel naar binnen gesleurd (boos dat ie was!) omdat ik een vogeltje wilde redden. Snel alle deuren dichtgedaan, zodat ie niet meteen terug kon rennen. Een half uurtje later was hij me weer lief kopjes aan het geven. Het vogeltje was ie niet vergeten natuurlijk. Meteen weer op zoek. Maar mooi dat die gevlogen was. Vergeten en vergeven. Kon iedereen dat maar zo goed als een kat.
 
En dan Sippi’s zus Missi. Nadat ik de dakgoot had leeggehaald, had ik de ladder laten staan. Die moest natuurlijk uitgeprobeerd worden. Heel voorzichtig klom mevrouw naar boven, liep uiteraard langs alle afgrondrandjes, waardoor ik het flink in de kuiten kreeg. Ik heb namelijk ook plaatsvervangende hoogtevrees. Missi had nergens last van. Maar de trap áf durfde ze dan weer níet. Na een uur zielig doen, besloot ik haar te helpen. Resultaat: kat gered en ik krabben in m’n gezicht. Opgepakt worden, boven een afgrond hangen en zelf de controle verliezen was duidelijk niet ‘haar ding’. In plaats van dat ik dan de ladder weghaal… Nee hoor. Twee dagen later hetzelfde verhaal. Mevrouw zat urenlang zielig te doen op het dak, maar mooi dat ik niet ging helpen. Als je erop durft, durf je er ook maar af. Klaar, over en uit.
 
Wat ik daarvan geleerd heb? Twee dingen. Ten eerste: gewoon hulp aanvaarden als het aangeboden wordt. Niet weigeren of tegenstribbelen, je krijgt echt geen tweede kans. En de beste tip kreeg ik de volgende dag in een appje van de buurvrouw: ‘Pas op hè! Een kat heeft negen levens, jij maar eentje.’
 

En dan deze truc

 
Ik zag een uitzending van Rick Stein, de beroemde tv-chef. Na een rondje door Frankrijk bakte hij thuis even een bosbessentaart. Eerst moest het bakblik bekleed worden met bakpapier. Vind ik altijd een gedoe, om dat netjes tot in de hoekjes te krijgen, het papier blijft bij mij steeds terugspringen, al sta ik tot vervelens toe scherpe vouwen te maken. Had hij zomaar de truc van de eeuw. Hij verfrommelde het papier tot een prop, streek het daarna glad en vervolgens liet het zich keurig in alle hoekjes stoppen. Meteen geprobeerd natuurlijk. En jawel hoor, het werkt.
 
Nu ik dat weet, kan Ik niet wachten tot de bramen rijp zijn. Dit wordt de zomer van de taarten. Ik heb een heel makkelijke: zandtaartdeeg blind bakken, fruit eroverheen verdelen, 1 ei, 2 eidooiers, 70 gram suiker en een deciliter room klutsen, eroverheen gieten en dan de handel 40 minuten op 190 graden. Mjam…
 

Heel veel liefs en een fijne week,
 

Franska 

 

PS De ladder is opgeruimd en de krabben in m’n gezicht zijn gelukkig aan het genezen. En o ja, afvallen doe ik volgende zomer.

Door: Franska

Afbeelding van Franska