Ik heb het gevoel dat ik mijn kind verlies
De zoon van Hanneke was altijd al een buitenbeentje, maar sinds een jaar leeft hij in een compleet andere wereld, met alle gevolgen van dien…
Terwijl ik in de keuken een kop koffie voor mezelf inschenk denk ik terug aan de ruzie van gisteravond tussen mijn zoon Bart en de rest van ons gezin. De zoveelste het afgelopen jaar. Het lijkt bijna een gewoonte als we met elkaar aan tafel zitten om te eten. Iets wat overigens zelden meer voorkomt.
De laatste maanden eten we vaak met een bord op schoot voor de televisie, niet aan tafel zoals we gewend waren. Voorheen was dat ons moment met elkaar, om even de dag met elkaar door te nemen en de tijd voor elkaar te nemen.
Hoe anders is dat nu. Als het even kan probeer ik het te vermijden, om niet in een vervelende discussie te belanden met onze zoon Bart. Want hoe hard we ook ons best doen, hij weet het gesprek altijd zo te draaien dat we wel moeten praten over complottheorieën en zijn gedachten daarover.
Bart is een stille en gesloten jongen van zeventien. Altijd was hij een beetje op zichzelf en hij had maar weinig vrienden. Daar had hij blijkbaar niet zo’n behoefte aan. Hij zit in de vijfde klas van het gymnasium en wordt daar behoorlijk uitgedaagd om over dingen na te denken. En dat doet hij ook, want hij haalt hoge cijfers. Op zich zijn mijn man en ik daar heel blij mee, maar wat we heel naar vinden is dat Bart vorig jaar in de ban is geraakt van complotdenkers en zich daar inmiddels helemaal in verliest.
Het begon via een jongen uit zijn klas. Ook een buitenbeentje, net als Bart. Ik denk dat ze iets in elkaar herkenden en al snel gingen ze veel met elkaar om. Een potje gamen of Pokémon zoeken. Ik vond het wel fijn voor Bart dat hij eindelijk een vriend had gevonden die hem wel begreep. Maar na een paar weken merkte ik een bepaalde verandering. Bart werd heel fel in de gesprekken die we tijdens het eten aan tafel hadden en had het over gekke dingen die de nieuwe zendmasten om mobiel te kunnen bellen met je kunnen doen.
In eerste instantie lachten we hem een beetje uit maar daar werd hij alleen maar feller van. Dat we het niet snapten vond hij maar sneu voor ons. Wij konden er ook niets aan doen dat we zo beperkt waren in ons denkvermogen. Sprakeloos keken mijn man en ik elkaar aan. Waar kwam deze onzin opeens vandaan? Waren dit soms dingen die hij leerde van zijn nieuwe vriend?
Na verloop van tijd werden de gesprekken steeds gekker. Bart probeerde ons er steeds weer van te overtuigen dat de straling van de 5G-zendmasten ervoor zorgt dat er bomen omvallen en dat vrouwen onvruchtbaar worden. Tot vervelens toe, iedere keer weer dezelfde discussie, met dezelfde felheid. En iedere keer weer enorme ruzie als resultaat. En toen kwam de corona-pandemie. Wekenlang moesten we horen dat het de schuld was van de 5G -zendmasten en Bill Gates.
Ik word er zo verdrietig van en heb het gevoel dat ik Bart kwijtraak. Dat mijn intelligente zoon zich laat leiden door allerlei vage broodje-aapverhalen doet me pijn. Ik zie dat hij steeds bozer wordt en eenzamer. Want op school wordt hij door niemand meer serieus genomen en willen zijn klasgenoten niet meer met hem omgaan. Zijn mentor belde me al om te vragen of het wel goed met Bart ging. Of hij soms teveel blowde.
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat Bart zo afglijdt naar een wereld die niet bestaat, maar in zijn hoofd allesoverheersend is? Dat is een vraag die ik mezelf dagelijks stel. En het ergste is dat ik geen idee heb hoe ik hem weer terugkrijg in de werkelijkheid…’
