Ik heb geen gebroken hoofd
Rouw is een ingewikkeld begrip, merk ik. En ook een taboe onderwerp.
Ik ben in korte tijd zowel mijn vader als mijn man verloren. Mijn vader is overleden, mijn man niet. Maar beiden mis ik. Van beiden droom ik. Zonder beiden voel ik me eenzaam. En zonder beiden is er iets belangrijks in mijn leven weg.
En hoewel het verdriet om het verlies om beiden even groot is, merk ik dat er door de buitenwereld anders mee wordt omgegaan. Als er iemand overlijdt krijg je een heleboel steun. Als iemand bij je weggaat niet.
Mijn moeder wordt overstelpt met lieve kaartjes en telefoontjes en aanbiedingen om voor haar te koken, samen te gaan wandelen en op bezoek te komen. Ik heb zegge en schrijve nul kaartjes gekregen na mijn scheiding om me sterkte te wensen. En het sociale contact intensiveerde ook helemaal niet. Sterker nog: het werd juist minder. Een raar fenomeen vind ik dat. Dat vrienden en schoonfamilie met wie je meerdere decennia intens contact hebt gehad en belangrijke feestdagen hebt doorgebracht ineens uit je leven verdwijnen.
Wat is dat toch? Dat we er niet bij stilstaan dat verdriet na een scheiding ook rouwen is. Dat je ook zonder die ene geliefde persoon door moet. Ik kan me heus wel voorstellen dat het in sommige gevallen een opluchting is. Of een gezamenlijke keuze. Maar dat is lang niet altijd zo. En praktisch gezien is het even zwaar.
Ook ik woon, net als mijn moedertje nu, alleen. Ik zet iedere vuilniszak buiten, doe zowel de was als de administratie. Ik haal de dakgoten leeg en steek de kaarsjes aan. Ook ik lig iedere avond alleen in bed. En ook ik zit avond aan avond in mijn eentje te eten.
En begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal niet zielig. Want ik ben een sterke vrouw en ik maak er iets van. Maar ik ben soms wel eenzaam. En ik vraag me gewoon af waarom er zo weinig bij stil wordt gestaan dat je ook na een scheiding aan emotionele gruzelementen kunt liggen. Alsof je het er zelf naar gemaakt hebt en dan maar in je eentje op de blaren moet zitten. Op het strafbankje moet gaan zitten om je slechte gedrag te overdenken.
Maar er is geen vergelijken aan, welke rouw het ergste is. Want als je vergelijkt zit je in je hoofd. En je hebt geen gebroken hoofd. Je hebt een gebroken hart.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
