Ik heb best mijn best gedaan
Als May in het vliegtuig zit, wordt ze ineens teruggeworpen naar vroeger. Naar de periode waarin Flo voor het eerst naar een speciale school ging. Ze kwam tot een verrassende en troostende conclusie.
Ik zit in het vliegtuig en heb vertraging. Mijn boek is uit, mijn tas is opgeruimd, dus ik buig me over een ander klusje. Het verwijderen van een duizendtal overtollige foto’s op mijn telefoon is een mooi werkje. Ik scroll door het afgelopen jaar. Igoné op het dak van het ‘kabouterhuisje’, oftewel de trullo die we huurden in het Zuid-Italiaanse Puglia. Het afscheid van Flo op haar school. De eindeloze avonden op het strand van Wijk aan Zee. Een mooi jaar, dat was het. Niet altijd, maar over het algemeen… mooi.
Bijvangst van mijn vliegtuigklusje is dat foto’s die ik toentertijd af-schu-we-lijk vond, best een beetje meevallen. Zo stom zat mijn haar nou ook weer niet. En waar zanikte ik toen nou toch over? Dikke ogen, wallen, een nekrimpel. Viel toch eigenlijk best wel mee.
Thuis blijf ik op standje nuttig staan. Meisjes in bad en bed, nog even naknuffelen en dan duik ik in de kastjes. In een bureaula vind ik oude schriftjes. Schoolschriftjes van het Spalier. De eerste speciale school waar Flo werd bekeken en behandeld. In schriftjes correspondeerden de juffen en ik over het wel en wee van Flo. Ik voel geen instant leesbehoefte. Wat ik met foto’s heb, ervaar ik als moeder ook. Terugkijkend heb ik niet altijd het idee dat ik het goed gedaan heb. Oké, goed misschien wel. Maar beter had gekund. Meer knutselen, vaker naar het theater en oh jee, ben ik echt nog nooit met ze naar een museum geweest?
Er ligt een schriftje in mijn hand. Lezen trekt me niet, maar weggooien, nee. Dat nooit. Voorzichtig sla ik het open. Ik heb een ansichtkaart met een vlinder op een vel geplakt en daar een overdracht op geschreven. Dat ik een paar Pet-Shopspeeltjes in het tasje van Flo heb gedaan. Dat ze die wel in haar mandje op school mogen bewaren. Dat ze de dag ervoor heeft gefietst met haar overbuurmeisje. Dat ze goedemorgen heeft gezegd tegen een vreemde mevrouw. Dat ik hen een fijne dag wens met lieve Flo.
Ik blader verder. Verslag van de juf. Flo heeft gezwommen. Ging met de bus naar het zwembad nog wel. Geweldig was het. Juf Leyandra heeft een paar foto’s geprint en ze in het schriftje geplakt. Ik schreef terug dat Flo heerlijk en veel gegeten had. Uitgehongerd door het zwemavontuur. Dat ze thuis een medley van de geleerde liedjes zong . Via ‘De wielen van de bus’ langs ‘Helikopter’ naar ‘Hallo wereld’ en terug.
Ik blader door. Bij sommige bladzijdes heb ik hartjes getekend. Of ik plakte er poëzieplaatjes bij. Ineens heb ik hetzelfde gevoel als die middag in het vliegtuig. Dat het allemaal wel meeviel. Ik zal niet zeggen dat ik de beste moeder ben. Maar ik mag best zeggen dat ik mijn best heb gedaan.
Door: May-Britt Mobach
