Franska.nl

Ik had ook in een circus kunnen werken

 

Ware het niet dat ik al een baan had. Want ik had een hele toffe act. Met zeven compagnons. Begon ooit met Pasen…

 

Pasen. Daar horen kuikentjes bij. Zeker weten, want je ziet ze op paaskaarten, paastaarten, paaschocolaatjes, in etalages, in de supermarkt, overal. Dus toen ik op een gegeven moment ontdekt had dat er een eend onder een struik bij de keukendeur zat te broeden, bedacht ik eerste Paasdag ’s ochtends ineens: verhip! dan moeten er dus nu kuikentjes zijn. Beetje naïef misschien. Maar ja. Pasen is kuikentjes. Zo hoort dat gewoon.

 

Ik stap dus de keukendeur uit, kijk onder de struik naar de broedende eend en jawel… prijs!! Heel veel piepkleine, donzige, piepende en friemelende  paaskuikentjes. Tien stuks. Nog een hele kunst om die dingen te tellen. En dat zomaar naast onze keukendeur. Ondanks onze twee katten. Die kuikentjes liepen een paar dagen later ook lekker de keuken in. Over m’n voeten! Zo lollig en schattig. En ze groeiden ook nog bij ons in de tuin op. Verkasten af en toe van plek, maar bleven in de buurt. Kregen zwemles in een ieniemienie bakje water dat er staat. En raakten zo aan ons gewend, alsof we ook van de familie waren. Er verdwenen er wel wat, maar blijkbaar was het veilig genoeg, zodat er toch maar mooi zeven overbleven die voortdurend bij ons in de buurt bleven.

 

Als we in de tuin zaten kwamen ze altijd even buurten en ze leerden zelfs een paar circusacts van ons. (Of wij van hen, kan ook.) Konden uit de hand eten door zich op hun poten heel lang te maken. Ze konden op een gegeven moment zelfs springend een stukje brood uit je hand pakken. Met de dag hoger. Vrienden kwamen speciaal langs om het tafereel in levende lijve te aanschouwen. ‘Joh. Jullie kunnen met die beesten in een circus gaan werken’, zeiden ze. Vonden we zelf ook. Maar ja, ik had al een baan. In een heel ander circus.

 

Ben me trouwens wel een keer rot geschrokken toen een van onze katten richting een kuikentje tijgerde. Nou, dat heeft ie geen twee keer gedaan. Zo goed hoe zo’n moeder haar jong beschermt. Ik werd zelfs bang van die eend.

 

Nadat we van een wekenlange vakantie terugkwamen, hoorde ik ineens een grote kwaak en zag moeder-eend rechtstandig omhoog springen voor het raam. Die had ons gemist, denk ik. Of had gewoon zin in een stukkie brood. Zo liefff. Ze bleef ons trouw, ook toen de kinderen uitgevlogen waren.

 

Maar snik

 

Ik heb het dus over een paar jaar geleden. Want dat is nu het jammere van m’n paasverhaal. Dit ritueel heeft zich daarna nog een paar jaar herhaald, maar plotseling was het afgelopen met de pret. Ineens lag er een dode eend in de voortuin en daar heeft dagenlang een woerd bij gezeten. Zitten treuren. Hij ging niet eens weg om te eten. Dag en nacht. Serieus. Af en toe kwamen er nog andere woerden langs (ik meende zeker te weten dat ze kwamen condoleren) en vervolgens hield de ‘vaste’ woerd weer de wacht bij z’n overleden vrouw.

 

Oh. Dit is geen gezellig paasverhaal. Sorry. Misschien nog leuk om erbij te vertellen dat ik die eerste serie kuikentjes nog voor m’n neus heb zien verwekken. Op een meter afstand. Ik zat lekker rustig in het vroege voorjaarszonnetje een tijdschrift te lezen en daar gingen ze hoor. Weleens een eenden-piemel gezien? Ik dus wel. Ziet er precies uit als een wokkel. Alsof ie hem erin moet schroeven. Heel apart. 

 

En weleens een eenden-tongetje gezien? Nou, ik dus wel. Ik kwam op een gegeven moment met een giga jetlag terug uit China, ging op een bedje in de tuin in het gras liggen, maar kon de slaap niet vatten. Stond er zo’n snater voor m’n neus te kwaken. Ik zie dat tongetje en ineens wist ik wat die rare dingetjes waren die ik in Shanghai gegeten had.

 

Oeps. Ik merk het al. Dit wordt met geen mogelijkheid een verhaal met een happy end. Nogmaals sorry. Maar evengoed een heel fijne eerste Paasdag gewenst.

 

Oh ja, wacht! Vergeet ik helemaal. Ineens zag ik gisteren een woerd in de tuin. En daarna nog een. Dus wie weet… volgend jaar Pasen?? Kuikentjes? Ik duim.