Rosemarie verleidde haar baas
‘Ik had nu eenmaal een plan en daar paste de man perfect in’
‘Hij was mijn baas en het ontging me niet dat hij altijd net iets te vriendelijk tegen me deed en me net iets te vaak complimenteerde met mijn werk of met hoe ik eruitzag. Hoewel niet per se mijn type had ik nu eenmaal een plan en daar paste de man perfect in. Ik begon mijn spelletje op een kantoorborrel voor de kerst. Zodra ik voelde dat hij naar me keek, keek ik terug en glimlachte. Binnen de kortste keren stond hij naast me. ‘Goh,’ zei ik, ‘de hele kerstvakantie zonder al mijn lieve collega’s. Best moeilijk toch?’ Als een mak lammetje liet hij zich na de borrel terug naar zijn kantoor leiden en toen de deur eenmaal op slot zat hoefde ik helemaal niets meer te doen.
Hij was handiger met vrouwen dan ik had verwacht en hij kon kussen als geen ander. Ik had het dan ook niet erg gevonden als we het na die eerste keer nog een keer hadden gedaan. Maar ik had een plan en daarin paste het niet om hem écht leuk te gaan vinden of écht te gaan genieten. Ik zou doen wat ik mezelf had voorgenomen en dat was vanaf nu heel veel afstand houden.
Twee dagen na de borrel belde hij. Ik nam niet op. De dag erop belde hij weer. Ik nam weer niet op. Toen bleef het stil. We zagen elkaar pas weer in januari. Hij wist zich geen houding te geven en voelde zich zichtbaar niet op zijn gemak. Voor de lunch kwam al zijn telefoontje dat hij me even nodig had voor overleg – in zijn kantoor. ‘Doe de deur maar even dicht,’ zei hij. ‘Je bent toch hopelijk niets van plan?’ zei ik. Praten. Hij wilde alleen maar even praten omdat hij heel erg vaak aan mij gedacht had – en aan wat er gebeurd was hier op zijn kantoor. ‘Tja,’ zei ik, ‘dat zal toch een lastig verhaal worden, zo met je vrouw die niets mag weten en collega’s die hier ook al geen lucht van mogen krijgen.’
Ik beloofde hem dat ik er met geen woord over zou reppen. Maar ik hoopte wel dat hij me zou steunen bij mijn loopbaanplanning en dat hij mij naar voren zou schuiven zodra er een functie beschikbaar kwam waar ik een stap mee kon maken. Gekwetst keek hij me aan. Was ik echt zo slecht? Dat had hij nou nooit achter me gezocht. ‘Je weet natuurlijk niet of ik de dictafoon had aanstaan toch, die avond hier in je kantoor?’ Nu kleurde hij rood van boosheid. Zijn stem klonk ongewoon scherp toen hij zei dat hij zich niet zou laten chanteren. ‘Als je die opname werkelijk hebt, speel die dan maar nu meteen hier voor iedereen af en bel ook meteen mijn vrouw maar om hem te laten horen.’
Nu was ik degene die schrok. Hij vroeg me om zijn kantoor te verlaten voordat hij echt zou ontploffen. Dat deed ik. Een paar maanden later nam ik ontslag. We hadden tot dat moment alleen het hoognodige tegen elkaar gezegd en als er iemand was die zich daar ongemakkelijk over voelde, dan was ik het wel.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
