‘Ik erger me aan de manier waarop mijn buurkinderen worden opgevoed’
Yvonne ergert zich aan de manier waarop de buurvrouw haar kinderen opvoedt tot twee prinsjes die geen nee leren accepteren.
‘Het is pikdonker als ik wakkerschrik van gehuil. Zuchtend doe ik het bedlampje aan en zie op mijn wekker dat het half drie is. Ik weet al wat er komen gaat. Een lange slapeloze nacht die voor me ligt, omdat het kind van de buren weer ligt te huilen. Het gaat al weken zo en ik word er zo langzamerhand wel chagrijnig van.
Volgens zijn moeder komt het door de prikkels die hij allemaal moet verwerken nu hij op de kleuterschool zit. Hij kan er niets aan doen want het is nu eenmaal een gevoelig jongetje. Dat haar zoon met zijn hysterische gehuil iedere nacht de buren in zijn greep houdt dringt blijkbaar niet tot haar door.
Ik verbaas me sowieso wel vaker over hoe zij haar twee jongens opvoedt. Toen de oudste van zeven laatst met een stok op mijn hortensia’s in de voortuin stond te slaan en ik hem daarop aansprak rende hij verschrikt weg naar zijn moeder. Die kwam later verhaal bij me halen over de manier waarop ik hem had toegesproken want hij was zo van me geschrokken. Nou, dat was precies mijn bedoeling. Had ik dan op mijn knieën moeten gaan om hem vriendelijk te vragen of hij alsjeblieft niet mijn planten stuk wilde maken? Kom op zeg. Een jongetje van zijn leeftijd weet dondersgoed wat hij doet. Mijn kinderen wisten op die leeftijd echt wel dat ze de spullen van een ander niet kapot mochten maken.
Het begon al toen we hier nog niet eens woonden maar het huis moesten verbouwen. Tijd is geld en het is allemaal al duur genoeg, dus mijn man wilde zelf de badkamer en de keuken eruit slopen. Natuurlijk hielden we rekening met de buren, maar er werd ook ’s avonds en in het weekend geklust tussen acht uur in de ochtend en negen uur ‘s avonds. Hoe meer we op een dag konden doen, hoe sneller het klaar was. Er was altijd wel wat waardoor we het werk volgens onze buurvrouw stil moesten leggen, maar verbouwen maakt nou eenmaal herrie en het zou maar een maand duren en dan waren we klaar. Maar dan stond de buurvrouw dus weer op de stoep om te vragen of we alsjeblieft een uurtje of twee niet wilden werken zodat de jongste even op adem kon komen van de herrie.
Toen mijn kleindochter hier laatst met een vriendinnetje logeerde stond de buurvrouw opeens met haar jongste voor mijn neus. Ze hoorde kinderen in mijn achtertuin spelen en volgens haar leek het haar zoontje wel gezellig als hij mee mocht doen. Maar de meisjes hadden er geen zin om met een kleuter te spelen, zij wilden liever samen hun gangetje gaan. Verongelijkt liep de buurvrouw weg met een krijsend kind op haar arm. Ik hoorde haar nog tegen hem zeggen dat het inderdaad heel onaardig van deze kindjes was dat ze niet met hem wilden spelen. Ze snapte zeker niet dat deze meisjes er gewoon geen trek in hadden om als een verkapte oppas haar kleuter op sleeptouw te nemen. Blijkbaar leert ze haar zoontje niet om met teleurstelling om te gaan en dat je in het leven niet altijd je zin krijgt.
Mijn zus zei altijd dat je van strenge ouders leuke kinderen krijgt. Daar moet ik vaak aan denken als ik de buurvrouw weer met haar kinderen in discussie zie gaan over het wel of niet krijgen van een snoepje. Dat mocht ik haar zoontjes niet geven want wist ik wel hoe slecht suiker was voor de ontwikkeling van een kind? Nou, mijn kinderen zijn groot en sterk geworden met een snoepje en een glaasje fris op zijn tijd. Ze kunnen prima met teleurstelling omgaan en weten dat ze af en toe een stapje opzij moeten doen als een ander meer aandacht nodig heeft. Of de prinsjes van de buurvrouw dat ooit zullen leren moet ik nog zien.’
