Franska.nl

‘Ik ben mijn moeders ‘hartje’ en ‘snoetepoetje’

 

 

‘Maar grootgebracht door au pairs.’

 

 

‘Ik ben haar ‘hartje’ en ‘snoetepoetje’. Als ik het mag geloven ben ik het beste wat haar ooit is overkomen – ‘by far!’ -, is het onmogelijk om net zoveel van iemand anders te houden als ze van mij houdt en mist ze me elke minuut die ze niet bij me kan zijn ‘tot op haar ziel’ – wat dat ook moge betekenen. 

 

Intussen ben ik grootgebracht door au pairs omdat mijn zelfbewuste, autonome, egocentrische bommoeder het míjn hele leven al veel te druk heeft met háár eigen leven. Ze is succesvol in haar werk en verdient goed waardoor het mij in materieel opzicht nooit aan iets heeft ontbroken. Toen ik studeerde bleef ik prinsheerlijk thuis wonen. Het grootste gedeelte van de tijd had ik er het rijk immers alleen en daarbij was de ijskast altijd goed gevuld en werd de tent twee keer in de week tiptop schoongemaakt en werd zelfs mijn bed voor me verschoond en mijn beddengoed gestreken.

 

Volgens mijn ex heb ik een giga hechtingsprobleem en moet ik hulp zoeken. Ik ben eerder bang dat ik zo gewend ben om het in mijn eentje te rooien dat ik het ingewikkeld vind om te delen. Of dat ik niet beter weet dan uiteindelijk toch de tweede viool te moeten spelen en dat ik daarom bij voorbaat zelf al een stapje terug doe.

 

Nu mijn moeder ouder wordt – ze is de zestig voorbij – lijkt ze iets minder onstuimig te worden. Het is om de haverklap ‘kom gezellig bij me lunchen zondag’. Als ik zeg dat ik niet kan of het te druk heb, roept ze ‘nou ja hartje, je kunt toch wel even tijd maken voor je moedertje?’ ‘Alsof jij zo vaak tijd had voor mij’, zei ik laatst. Maar dat zag ik verkeerd. Zij moest werken om mij een goed leven te kunnen gunnen. 

 

Ik heb het er geregeld met mijn vriendinnen over, waarom mijn moeder mij zo nodig moest krijgen. Mijn komst was minutieus gepland en voorbereid, dus je zou toch mogen aannemen dat ze er heel goed over nagedacht had. ‘Vraag dat nou eindelijk eens aan haar’, zei mijn beste vriendin laatst. Daar moest ik eerst moed voor verzamelen. Uiteindelijk durfde ik de vraag te stellen. ‘Waarom wilde je zo nodig een kind?’ Ze schrok er niet van. Al dacht ze wel eerst even na. ‘Dat hoorde bij het plaatje’, antwoordde ze toen. ‘Het plaatje?’ Wat ze bedoelde is dat het voor geëmancipeerde vrouwen zoals zij een soort statement was om naar de spermabank te gaan en daar heel bewust je eigen ideale baby te bestellen. In haar kringen stond ik in die tijd blijkbaar symbool voor de op en top geëmancipeerde vrouw. Gelukkig zei ze nog wel dat ik van haar moest aannemen dat ze nooit spijt van me had gehad.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’