Franska.nl

Normaal gesproken ben ik best een nuchter mens. Sta met twee benen op de grond en houd het hoofd redelijk koel in stressvolle situaties. Maar er is wel iets waar ik een enorme stresskip in ben. Mijn gezondheid en de abnormale angst om iets te mankeren. Jawel, ik zal het dan maar eerlijk zeggen… ik ben een echte hypochonder.
 
Dat rare bultje op mijn been voelde ik opeens ’s nachts zitten. Paniek alom want in mijn hoofd werd het al vrij snel een enorm gezwel. Dat de boel daar zo zou blokkeren dat ik op een gegeven moment mijn been wel moest verliezen. Mijn hart sloeg op hol en ik voelde mijn bloed in mijn oren suizen. Zie je wel, ik ga dood! Nu. Hier.
 
Mijn meneer lag heerlijk naast me te snurken. Die durfde ik niet wakker te maken om mijn been te laten checken. Dus had ik nog een hele lange nacht voor me. Inmiddels was ik in gedachten mijn begrafenis al aan het regelen. Ja, ik snap dat je nu denkt dat ik echt behoorlijk raar ben, maar ik kan er niets aan doen.
 
Ik schaam me er enorm voor. En ik durf er niet eens mee naar de huisarts. Want ik heb nooit wat. Nadat ik voor de zoveelste keer met een klacht bij haar had gezeten, terwijl er werkelijk he-le-maal niks aan de hand was, zie ik daar voortaan maar van af. Misschien bestaat er wel een pilletje voor?

Ik mankeer ook elke keer wat anders. En iedere keer denk ik dat ik nu toch echt het hoekje omga. Meestal een paar keer per week.

Ik heb ook altijd van alles in mijn tas zitten voor het geval dat. Paracetamol, zakdoeken, pleisters en passifloracomplex tegen de zenuwen. Ik heb het allemaal bij me. Want je weet natuurlijk nooit wanneer je laatste uur geslagen heeft. Dan kun je maar beter voorbereid zijn om alle onheil af te wenden.
 
Toen ik eindelijk bij een vriendin met mijn verhaal uit de kast durfde te komen bleek dat zij precies hetzelfde had. Gelukkig konden we er allebei heel hard om lachen. Tegenwoordig bellen we elkaar als de nood hoog is en Google ook geen diagnose meer biedt voor de aandoening waar we in ons hoofd bijna aan bezwijken. We nemen alle doemscenario’s door en besluiten dan maar dat we geen tijd hebben om dood te gaan. Nee joh, ik moet eerst nog drie overhemden strijken…