Ik ben echt niet sentimenteel
Nooit geweest ook. Als ik gewoon maar niet voor de zesentachtigste keer naar Gone with the wind kijk. Of naar bepaalde andere filmpjes.
Zou het iets met leeftijd te maken hebben? Dat de waterlanders bij mij zo hoog zitten? Of door het gedonder dat ik heb met artsen en zo? (Had ik het van de week.) Of omdat ik gestopt ben met bepaalde pillen? Ik zag een filmpje, nota bene reclame. Geen kwaad woord over reclamefilmpjes, want er worden best heel goeie gemaakt. Maar eigenlijk bijna jammer dat je aan het einde dan toch een merk ziet. Hoewel, het zet je wel meteen met de benen op de grond en daar drogen de tranen dan weer lekker snel van op.
Heb jij het al gezien? Moest je ook naar de tissues grijpen? Eerlijk zeggen. Check maar even:
Zo’n schattige jongen. En dat haar van hem, en dat lollige Renaultje. Ook nog door dat noodweer. Die kat. Enfin. Je snapt het al. Ik heb intussen al een keer of vijf gekeken. Alleen omdat ik ooit gehoord heb dat je van tranen mooie ogen krijgt natuurlijk. Ik ben echt niet sentimenteel. Echt niet. Alleen baal ik wel weer een beetje dat ik geen kleinkinderen heb, als ik dit zie. Heel erg lieve kleinkinderen bedoel ik natuurlijk. Moet je ook nog maar geluk mee hebben.